🌫️ O Czym Jest Ksiega Hioba

Eden znajdował się w dorzeczu 4 rzek: Piszon, Gichon, Chiddekel i Perat. Bóg pozwolił człowiekowi jeść owoce ze wszystkich drzew, z wyjątkiem jednego, którego owoc był śmiertelny. Następnie Bóg przyprowadził do mężczyzny zwierzęta, żeby ten je nazwał. Mężczyzna był jednak samotny, więc Bóg podczas jego snu, wyjął mu W krainie Us żył Hiob – mężczyzna niezwykle sprawiedliwy, prawy, bogobojny i wystrzegający się zła. Posiadał ogromny majątek, miał siedmiu synów i trzy córki, i uznawany był za najwybitniejszego człowieka spośród wszystkich ludzi Wschodu. Pewnego dnia przez obliczem Boga stanął szatan. Stwórca spytał go, czy zwrócił uwagę na Hioba, najwierniejszego z Jego sług. Szatan odparł, że Hiob nie czci Boga za darmo, ponieważ Ten otoczył go dobrobytem. Uznał, że jeśli mężczyzna straci cały swój majątek, wówczas zwróci się przeciwko Stwórcy. Bóg, przekonany o niezłomnej wierze Hioba, powierzył szatanowi władzę nad jego dobrami. Kilka dni później w domu Hioba zjawił się posłaniec z wiadomością, że Sabejczycy ukradli oślice i woły. W chwilę później zjawili się kolejni słudzy, mówiąc, że ogień strawił stada owiec, a Chaldejczycy uprowadzili wielbłądy i pomordowali służących. W tym samym czasie wichura zniszczyła dom najstarszego syna mężczyzny, w którym zginęły wszystkie jego dzieci. Zrozpaczony Hiob rozdarł swoje szaty, ogolił głowę i pokłonił się, błogosławiąc imię Boga, który mu wszystko dał i wszystko zabrał. Jakiś czas później szatan ponownie stanął przed Bogiem, który zapytał go o Hioba, zapewniając, że nawet po stracie majątku pozostał on mężem prawym, sprawiedliwym i bogobojnym. Szatan odparł, że człowiek odda wszystko za swoje życie i zasugerował, że Hiob zwróci się przeciwko Bogu, jeżeli Ten dotknie jego ciało chorobą. Stwórca zgodził się na to i wtedy całe ciało Hioba pokryło się trądem. Żona, widząc to, zapytała, jak długo będzie trwał w swej prawości i poradziła, aby złorzeczył Stwórcy. Mężczyzna odrzekł, że zło, tak i dobro, należy przyjmować z ręki Boga. Na wieść o kolejnym nieszczęściu, zjawili się przyjaciele Hioba i na jego widok, zapłakali, rozdzierając szaty i posypując głowy popiołem. Usiedli wraz z nim na ziemi i spędzili tak w milczeniu siedem dni i siedem nocy. W końcu Hiob przemówił, przeklinając dzień swego urodzenia. Elifaz z Temanu, słysząc jego pełne żalu słowa, przypomniał mu, że zawsze pouczał i pomagał innym, a teraz sam jest słaby i strwożony. Zaczął zastanawiać się, czy Hiob nie popełnił jakiegoś grzechu, ponieważ Bóg nigdy nie zwracał się przeciwko ludziom sprawiedliwym i bogobojnym. Poradził, aby zwrócił się do Stwórcy, błagając o cud i uleczenie. Hiob wyjaśnił, że jego słowa były nierozważne i podyktowane ogromem nieszczęść, jakie na niego spadły. Obawiał się gniewu Boga, lecz pragnął jedynie zakończyć swą udrękę, prosząc o śmierć. Bał się, że nie starczy mu sił, aby przetrwać to wszystko. Chciał mówić o swej niedoli, nie wiedział jednak, w jaki sposób zgrzeszył i dlaczego Bóg odwrócił się od niego. Bildad ze Szuach zasugerował, że może synowie Hioba zgrzeszyli i za to zostali ukarani. Radził, aby przyjaciel błagał Boga o łaskę, a jeśli był czysty i niewinny, to Stwórca będzie nad nim czuwał i napełni jego usta radością. Hiob przyznał mu rację, podziwiając potęgę Boga, ale nie miał pewności, że Stwórca wysłucha jego błagania. strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy benedyktynów tynieckich, Poznań 1980, s. 732–745. Źródło: Koh 11, 4-6, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy benedyktynów tynieckich, Poznań 1980, s. 744. E‑podręczniki to bezpłatne i
Historia Hioba – uniwersalna opowieśćKażdy z nas, przechodząc przez kolejne szczeble nauki, w końcu natrafił na Księgę Hioba, przy omawianiu ważnych zagadnień Biblii. O czym jest historia Hioba, jaki z niej morał można wysnuć, dlaczego główny bohater stal się symbolem niezawinionego cierpienia, czy historię można traktować ponadczasowo?Na te i inne pytania odpowiedzi wizja Hiob jest głównym bohaterem jednej z biblijnych ksiąg. Był to człowiek mieszkający w mieście Us, bogaty, hojny, ale co ważne bogactwo nie uderzyło mu do głowy – zawsze zachowywał pokorę i uległość wobec Boga. Natura obdarzyła go licznym potomstwem – siedmioma synami i trzema córkami, a troskliwy ojciec niemal co dzień składał Bogu ofiarę w imieniu dzieci, w razie gdyby uczynili coś złego. Wszystko trwało w najlepszym porządku, do momentu, gdy u Boga pojawił się Szatan – upadły anioł, który przeciwstawił się woli Ojca. Szatan postanowił „zagrać” i wystawić zarówno Boga jak i Hioba na próbę. Próba ta miała dotknąć człowieka – właśnie Hioba, który z bogatego człowieka nagle stal się nikim. Ogień i wiatr zabrały mu cały dobytek, złoczyńcy zabili największą radość życia- dzieci. Szatan twierdził, że jeśli mężczyzna utraci wszystko, załamie się i oddali się od jednak nie załamał się. Wierzył nadal wytrwale i nie przeciwstawił się Bogu, mimo że bardzo cierpiał. Szatan pozostawał nieugięty i nakłonił kolejny raz Boga, by wystawił Hioba na następną próbę. Naszego bohatera dosięgła straszliwa choroba, która pokryła jego ciało wrzodami, a dodatkowo przynosiła straszny ból. Odór jaki wydzielał się z ciała mężczyzny przyniósł za sobą kolejne żniwo- odeszli od niego wszyscy, których znał, a co gorsze teraz traktowali go z pogardą. Dodatkowo próbowali wmawiać mu, że wiele grzechów popełnił i dlatego Bóg zesłał na niego te wszystkie cierpienia. Hiob będąc sam na sam ze swoimi mękami w końcu zapytał dlaczego?! Chciał sprawiedliwości, a przede wszystkim chciał wiedzieć dlaczego tak się stało. Bóg widząc cierpienie umiłowanego syna, jego poświęcenie i niezachwiana wiarę przywrócił mu zdrowie, majątek, a niedługo po tym doczekał się potomstwa. Zmarł jako bardzo stary człowiek, do końca swoich dni cieszył się dobrym zdrowiem i stał się symbolem niezawinionego cierpienia w literaturze. Bez powodu został poddany próbom, przeciwnościom losu, a mimo to nie poddał się, pozostał sobą do końca. Powierzył swoje życie Bogu i w Nim tylko upatrywał nadziei. Żadne nieszczęścia nie mogły go odwieść od miłości bożej. Niezwykłe zachowanie, godne pochwały i niespotykane dziś my możemy się czegoś nauczyć z biblijne opowieści?Beż wątpienia postawa głównego bohatera była i jest nadal symbolem cierpliwości, pokory i uległości. My stawiamy na pierwszym miejscu rzeczy które posiadamy, ważne są dla nas samochód, pieniądze itp., a zapominamy o najbliższych, o wierze, uczuciach. Hiob uczy nas, że wartości w które wierzymy, mimo wszystko powinny zawsze stać na pierwszym miejscu, bo to jest podporą naszego lekcją, jest również lekcja pokory i stałości. Często sami zmieniamy poglądy, sądy o innych, często do końca nie poznając danej osoby, a tym samym ją krzywdzimy. Doszukujemy się we wszystkim osobistych korzyści, gdzieś na szarym końcu zwracamy uwagę na drugiego człowieka. Hiob to również symbol niezwykłej odwagi, której często nam brakuje. Jeśli coś nam nie wychodzi, nie udaje się wszystko co sobie zaplanowaliśmy, poddajemy się. Powinnyśmy próbować, walczyć, określić się co jest dla nas ważne i przy tym widzimy historia biblijna pozostaje historią uniwersalną. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie, będzie mógł wyciągnąć określone wnioski i zastanowić się czy warto być takim, a nie innym.

Księga Hioba to stworzony z 1035 wersetów biblijny poemat dydaktyczny, który niemal w całości poświęcono próbie wytłumaczenia, dlaczego człowiek cierpi. Nieznany autor, żyjący między V a III w. p.n.e., przedstawił historię człowieka bardzo bogobojnego i szczęśliwego. Mimo że stracił on dom, majątek, dzieci, a na końcu

Z Księgą Hioba jest podobnie jak z wieloma innymi wielkimi dziełami literackimi: wszyscy o nich słyszeli, tylko niektórzy przeczytali, jeszcze mniej zrobiło to uważnie. Według powszechnego przekonania główny bohater, Hiob, jest sprawiedliwym człowiekiem stroniącym od zła. Pewnego dnia szatan rzuca Bogu wyzwanie, stwierdzając, że jeśli ten pozwoli mu wystawić Hioba na próbę, protagonista zacznie złorzeczyć Bogu. W jednym momencie główny bohater traci rodzinę, własność i zdrowie. Zmagając się z tyloma trudnościami, pozostaje jednak niewzruszony, przyjmuje pokornie zesłany mu przez Wszechmocnego los. Bóg nagradza jego stałość, odnosząc równocześnie zwycięstwo nad szatanem, którego przewidywania okazały się nietrafne. Sam narrator w prologu Księgi Hioba zapewnia nas: „W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył i nie przypisał Bogu nieprawości”1. Równocześnie w tej samej Księdze, ten sam idealny bohater robi coś dokładnie odwrotnego: oskarża Boga o czynienie nieprawości, sprzyjanie występnym, a nawet sugeruje, że Bóg czerpie przyjemność z zadawania mu cierpienia. Przewidywania szatana okazują się jak najbardziej słuszne: Hiob „przypisuje Bogu nieprawość”. Tryumf Boga oraz nagroda, jaka spotyka głównego bohatera na końcu dzieła, mogą wydawać się jaki sposób można wyjaśnić ten paradoks? Jednym ze sposobów mogłoby być odwołanie się do historii powstawania tekstu, który większość uczonych uważa za kompilację i dlatego dopuszcza jego niespójność. Innym wyjściem jest uważne przyjrzenie się jego treści w poszukiwaniu wewnętrznej logiki. Gdy przeczytamy Księgę jak dramat, sprzeczności w biblijnej opowieści o Hiobie przestaną jakiego gatunku literackiego należy zaliczyć Księgę Hioba? W biblijnych komentarzach można znaleźć takie określenia jak: poemat, dialog, traktat, przypowieść lub dramat, używane wymiennie nawet przez tego samego autora. Księgę Hioba można również traktować jak dramat. W przeważającej części utworu brak narratora, zaś wypowiedzi bohaterów: Hioba, Elifaza, Bildada, Sofara, Elihu i Boga, są w pełni samodzielne. Wyraziście zarysowana akcja koncentruje się wokół jednego wątku: historii życia Hioba. Jej przebieg pozbawiony jest epizodów, które nie mają bezpośredniego wpływu na główny konflikt. Utwór posiada strukturę charakterystyczną dla dramatu: ekspozycja tematu w prologu, rozwinięcie akcji w mowach Hioba i jego rozmówców, punkt kulminacyjny: moment objawienia się Boga, po którym następują monologi bohatera, prowadzące do rozwiązania akcji w epilogu. Przestrzeń rozgrywających się wydarzeń zostaje ograniczona: akcja dzieje się w tajemniczej ziemi Us, jedynie dwukrotnie przenosząc się do jeszcze bardziej zagadkowego miejsca, gdzie Bóg spotyka się z synami bożymi i szatanem. Tekst posiada charakterystyczne dla dramatu napięcie emocjonalne i wyraża wewnętrzny konflikt bohatera (wołanie o objawienie się Boga oraz prośba o zostawienie Hioba w spokoju, pewność własnej niewinności oraz zwątpienie, oskarżanie Boga oraz bezgraniczne zaufanie do Niego). Konflikt zewnętrzny dotyczy natomiast różnego postrzegania przez bohaterów samego Boga, sprawiedliwości oraz sensu cierpienia. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się we wciąż aktualizowanej Księdze Hioba istotną rolę pełni ciąg przyczynowo-skutkowy. Każdą scenę należy rozpatrywać jako pewien etap historii, w której postawa i sposób myślenia postaci mogą ulegać zmianie. Fragment Hi 1,1-5 pokazuje sytuację początkową głównego bohatera. Hiob został opisany jako najwybitniejszy człowiek Wschodu. Narrator nazwał go: sprawiedliwym, prawym, bogobojnym i unikającym zła. Przy analizie wypowiedzi narratora i bohaterów nie należy abstrahować od momentu, w którym są one umieszczone. Stwierdzenia charakteryzujące Hioba we fragmencie Hi 1,1-5 należy odnosić przede wszystkim do sytuacji wyjściowej. Ciekawym rysem osobowości Hioba jest jedna z motywacji do prowadzenia nienagannego życia, o jakiej dowiadujemy się w późniejszych monologach. Hiob przed cierpieniem żyje w permanentnym lęku przed potencjalnym nieszczęściem: „Bo spotkało mnie, czegom się lękał, bałem się, a jednak to przyszło”. Bojaźń Pańska miesza się w początkowej postawie bohatera ze strachem przed Hi 1,6-22 i Hi 2,1-10 tworzą dwie kompozycyjnie zamknięte całości. Sceny zbudowane są analogicznie. Rozpoczynają się spotkaniem Boga z szatanem, któremu Wszechmocny zwraca uwagę na sprawiedliwość Hioba. Szatan wskazuje na powody, dla których Hiob postępuje w sposób właściwy i podaje warunki, które – jego zdaniem – doprowadzą do „złorzeczenia” Bogu. Wszechmocny pozwala szatanowi zesłać na głównego bohatera cierpienia. Fragment Hi 1,13-21, mimo że jest historią opowiadaną przez narratora, posiada potencjał dramatyczny, a nawet teatralny2. W scenie zachowana została jedność czasu, miejsca i akcji. Chociaż ciąg nieszczęść jest istotny dla rozwoju fabuły, czytelnik dowiaduje się o nich jedynie pośrednio. Informacje o krwawych wydarzeniach przynoszą posłańcy, co jest charakterystyczne dla starożytnej tragedii. Następnie opisana zostaje reakcja Hioba, który mimo nieszczęść „nie zgrzeszył i nie przypisał Bogu nieprawości”, a zwłaszcza: „nie zgrzeszył swymi ustami”.Mimo podobieństw powyższe sceny nie są identyczne. Kluczowe dla ich zrozumienia są zatem elementy odróżniające je od siebie. Wskazują na to zmiany, jakie zaszły w czasie. Pewne wydarzenia przedstawione w pierwszej ze scen, kształtują akcję drugiej sceny. Za każdym razem szatan inaczej argumentuje, dlaczego Hiob trwa przy Bogu: w pierwszej scenie główny bohater powinien zgrzeszyć, gdy nieszczęście spadnie na jego posiadłość i bliskich. Diabeł zmienia jednak linię argumentacji, ponieważ jego pierwsze przewidywania okazały się niesłuszne. Hiob, mimo że pozbawiono go majątku i rodziny, nie zaczął złorzeczyć Bogu. Kolejne argumenty szatana mają na celu podważenie sprawiedliwości głównego bohatera, wytrzymującego pierwszy cios. Inne są też warunki stawiane szatanowi przez Boga, który zgadza się na cierpienie protagonisty. Za pierwszym razem nie pozwala, aby ból fizyczny dotknął bezpośrednio Hioba. W drugiej scenie zmienia zdanie: godzi się na chorobę głównego bohatera, nie pozwala jednak, aby szatan odebrał mu życie. Zmiany te podkreślają dynamikę dramatu, wskazują też, że Bóg włącza się aktywnie w akcję, a Jego sposób działania przekształca się pod wpływem nowych warunków. Wreszcie, wprowadza to też pewnego rodzaju niepokój: skoro Wszechmocny rozmyślił się i pozwolił na rozszerzenie repertuaru działań szatana, być może w następnej scenie w analogiczny sposób pozwoli na uchylenie drugiego warunku: zachowania życia Hiobowi. Wizje bliskiej śmierci, roztaczane w późniejszych scenach przez głównego bohatera, nie są zwykłym fantazjowaniem, ale realną możliwością. Bóg Księgi Hioba może bowiem po raz kolejny zmienić zdanie3. Dwa rodzaje nieszczęść przedstawione w obu scenach mają na celu podkreślenie stałości protagonisty, który nie ugiął się ani pod wpływem spustoszenia domu, ani pod wpływem spotkania Boga z szatanem przesądzają o dalszych losach głównego bohatera. Carl Gustav Jung nazywa tę sytuację zakładem4. Dokładna analiza fragmentu wskazuje jednak, że jest to raczej nieudana próba przystąpienia do zakładu. W obu scenach Bóg stwierdza z przekonaniem, że jego sługa Hiob jest nienaganny. Prowokuje to szatana do zakwestionowania stałości charakteru protagonisty. Diabeł stawia tezę: Hiob będzie „złorzeczył w twarz” Stwórcy. Podaje też warunki, które przyczynią się do upadku głównego bohatera, i tym samym ustala reguły potencjalnego zakładu. Kluczowe wydaje się to, co zostało w tej scenie przemilczane5. Gdyby Bóg chciał przyjąć zakład, musiałby zaprzeczyć szatanowi lub postawić tezę odwrotną: nie, Hiob, nie będzie mi złorzeczył, nawet jeśli pozwolę mu cierpieć. Dariusz Iwański, próbując streścić rozmowę Boga z szatanem, poddaje ją takiej interpretacji: „Kolejnym etapem jest decyzja Boga, który oświadcza: »Dobrze, pozwalam ci wystawić go na próbę, ale zobaczysz, że pozostanie mi wierny!«”6. Jednak analiza sceny pokazuje, że Wszechmocny nie „dał się przekonać gadaniem szatana”7 i nie pozwolił sobie na „zabawę w układ”8, jak sugeruje Jung. Wydaje zgodę na ucisk Hioba, nie twierdząc równocześnie, że ten się nie załamie. Niczym scenarzysta, pozwala obserwować widzowi, co stanie się dalej, nie zdradzając zakończenia. W ten sposób Księga Hioba stawia relację między Bogiem a człowiekiem w centrum dramatu, w podobny sposób, jak w filozofii dramatu księdza Józefa Tischnera: „Właściwie istnieje tylko jeden dramat – dramat z Bogiem. Każdy inny dramat i inny wątek dramatyczny jest jedynie fragmentem tego dramatu”9. Pytanie o Boga pozostaje z czytelnikiem na wszystkich kartach Księgi. Akcja toczy się dalej. Po tym jak Hiob stracił wszystko, co było dla niego ważne i zachorował, przychodzą przyjaciele. Najpierw wydają okrzyk przerażenia, a potem w omawianej scenie jest podkreślone na dwa sposoby. Z jednej strony narrator stwierdza, że bohaterowie nie wypowiadają przez ten czas ani jednego słowa. Z drugiej strony – szczegóły sceny zostają przemilczane. Fragment Hi 2,13 trwa dużo dłużej niż seria nieszczęść spadających na Hioba lub moment przybycia przyjaciół. Jednak poświęcono mu niezwykle mało miejsca – jednozdaniowy komentarz. Sądzę, że nie należy tej sceny pomijać. Podobnie jak w opowieści o ofiarowaniu Izaaka łatwo „dosiada się skrzydlatego konia, natychmiast jest się na górze Moria i od razu widzi się kozła; zapomina się, że Abraham jechał na ośle, i to bardzo powoli – trzy dni był w podróży i musiał mieć czas na narąbanie drewna, związanie Izaaka i naostrzenie noża”10. Czas w Księdze Hioba jest niezwykle istotny dla zrozumienia przemian głównego bohatera i napięcia dramatycznego utworu. Oddzielenie dwóch części tekstu długim okresem milczącego cierpienia oznacza całkowitą zmianę perspektywy – obiektywna relacja narratora ustępuje subiektywnemu spojrzeniu głównego bohatera. W tym czasie zmienia się także postawa Hioba, o czym za okresie milczenia następuje wymiana argumentów Hioba i jego przyjaciół. Struktura mów protagonisty i jego rozmówców różni się od siebie. Pozornie mało uporządkowane monologi przyjaciół uważny czytelnik może skomponować w logiczny układ twierdzeń. Według nich każdy sprawiedliwy człowiek jest nagradzany przez Boga, a każdy niegodziwy otrzymuje od Niego karę. Kondycja moralna i położenie ludzkości są bardzo złe. Z tego powodu nikt nie może być pewien własnej niewinności. Jeśli cierpi, to jest to kara i upomnienie przez Stwórcę. Naturalną reakcją grzesznika powinna być skrucha, na podstawie której Wszechmocny może przebaczyć grzech i przywrócić dawne szczęście. Wypowiedzi przyjaciół dotyczące Hioba są odbiciem przywołanych tez, dostosowanych do konkretnej sytuacji protagonisty. Główny bohater błądzi, nie uznając swojej winy. Ton wypowiedzi przyjaciół jest wyraźnie oskarżający. Rozmówcy nie przynoszą Hiobowi pocieszenia, mimo że taki miał być cel ich wizyty. Stwierdzenie zawarte w prologu: „Porozumieli się, by przyjść, boleć nad nim i pocieszać go”, odnosi się więc jedynie do ich zamiaru i nie można stosować go do słów wypowiadanych później w monologu przyjaciół. Okazuje się, że mimo dobrych chęci rozmówcy nie pomogli Hiobowi w znoszeniu porównaniu z wypowiedziami rozmówców monologi cierpiącego nie składają się w tak logiczną całość. Są pełne paradoksów, sprzecznych twierdzeń i luźnych skojarzeń. Cierpienia mają dla Hioba niejednolity wymiar czasowy. W jednym momencie jego życie wydaje się bardzo szybko przemijać. Używając metafory wyścigów, główny bohater stwierdza: „Szybsze me dni niźli biegacz, uciekają, nie zaznawszy szczęścia, mkną jak łodzie z sitowia, gonią jak orzeł ofiarę”. Z drugiej strony czas cierpienia subiektywnie się dla Hioba wydłuża: „Zyskałem miesiące męczarni, przeznaczono mi noce udręki”. Brak systematycznego ułożenia tematów i silna emocjonalność przypominają nieco odmianę monologu wewnętrznego stosowanego od XIX wieku – tzw. strumień świadomości11. Choć stosowanie tego terminu do opisu starożytnego dzieła byłoby oczywistym anachronizmem, porównanie stylu protagonisty do nowoczesnego zabiegu literackiego dobrze opisuje unikalność i nowatorstwo Księgi Hioba. Niejednorodność wypowiedzi protagonisty jest widoczna, gdy podejmuje on kwestie poruszane przez przyjaciół. Na przykład w mowie siódmej Hiob stawia tezę przeciwną do twierdzenia swoich przyjaciół: nieprawi nie ponoszą konsekwencji złych czynów: „Czemuż to żyją grzesznicy? Wiekowi są i potężni […] nie sięga ich Boża rózga”. Fragment jest antynomicznym odzwierciedleniem tez przyjaciół. Byłyby klasycznym przykładem odpierania argumentacji przeciwnika, gdyby przeprowadzono go konsekwentnie. Jednak już w następnej mowie Hiob stosuje ten sam chwyt retoryczny do wyjaśnienia całkowicie odwrotnego rozumowania. Główny bohater wskazuje: „Taki to los grzesznika – od Boga”. Jest to fragment, który dokładnie odwzorowuje argumentację przyjaciół, dotyczącą ogólnych zasad Bożej głównego bohatera są zbudowane na zasadzie zestawienia tezy wraz z przykładami z jej antytezą, bez wyraźnego opowiedzenia się po którejś ze stron12. Sprzeczności w wypowiedziach Hioba opisującego Boga zauważa Carl Gustav Jung: „Jahwe nie jest istotą rozszczepioną, lecz antynomią, totalną wewnętrzną sprzecznością”13. Dla Junga słowa Hioba wyczerpują to, co tekst ma do powiedzenia na temat Boga. Jednak obraz Jahwe pełnego sprzeczności różni się znacząco od tego, co o Wszechmocnym mówią przyjaciele głównego bohatera i jest tylko jednym z możliwych sposobów opisywania Stwórcy. Zgodnie z logiką dramatu oba obrazy powinny być traktowane równorzędnie. To czytelnik powinien zdecydować, po której stronie chce się Hioba do własnej grzeszności jest ambiwalentny. Jego emocje wahają się z różnym natężeniem od całkowitej pewności siebie, przez zwątpienie, aż po pełną skruchę. W drugim monologu stwierdza, że jest bez winy, ale sugeruje, że dalsze cierpienia mogą doprowadzić go do upadku. W ten sposób uzasadnia prośbę skierowaną do Boga, aby pozwolił mu jak najszybciej umrzeć. Kilka wersetów dalej jeszcze raz mówi o swojej bezgrzeszności, stawiając pytanie retoryczne: „Czyż język mój jest występny?”. Hiob argumentuje, że jest w stanie rozróżnić dobro od zła i gdyby popełnił jakąś nieprawość, na pewno by o tym wiedział. Według Anny Świderkówny główny bohater w monologach jest „głęboko przekonany o swojej niewinności”14. Tego stwierdzenia nie da się jednak odnieść do całości monologu. W tej samej mowie, mimo wcześniejszych zapewnień, główny bohater w sposób jasny i dobitny przyznaje się do swojej grzeszności: „Zgrzeszyłem. Cóż mogłem Ci zrobić? Przecież człowieka przenikasz”. W innych fragmentach główny bohater staje się tak przekonany o własnej niewinności, że zaczyna oskarżać Boga o niesprawiedliwe traktowanie niewinnego człowieka, zaczyna zastanawiać się nad emocjami wniknięcia przez Hioba w psychikę Stwórcy zauważał Jung. Według niego w Biblii zawarty jest „obraz Boga o niepohamowanych emocjach, który cierpi z powodu tego braku pohamowania”15. Jednak Stwórca widziany oczami Hioba nie jest osobą, która cierpi. Przeciwnie, Hiob sugeruje, że Bóg może czerpać radość z zadawania mu bólu. Nie rozumie, jak wszechwiedzący Stwórca może go karać za grzech, skoro zna jego serce i wie, że Hiob jest bez winy. Anna Świderkówna stwierdza: „Ów Bóg – dobry, święty, mądry i sprawiedliwy – zdaje się znajdować jakąś niezrozumiałą przyjemność w znęcaniu się nad człowiekiem niewinnym”16. W całym wywodzie pojawia się promyk nadziei. Akt stworzenia człowieka wskazuje na inne cechy Boga: miłość i troskliwość: „Twe ręce ukształtowały mnie, uczyniły […] troskliwość Twa strzegła mi ducha”. Główny bohater porzuca jednak ten sposób myślenia: „A w sercu to ukrywałeś? Teraz już znam Twe zamiary. Tylko czyhałeś na mój grzech, nie chcesz mnie uwolnić od winy”. Hiob zastanawia się już nie tylko nad czynami Boga, które wskazują na jego niesprawiedliwość, ale też nad osobowością Wszechmocnego i jego głębokimi, wewnętrznymi motywacjami. Miłość okazywana wcześniej Hiobowi mogła być tylko pozorna: uwarunkowana tym, że Hiob wypełniał dokładnie przykazania. Stwórca usilnie pragnął go upokorzyć. Czekał tylko na właściwy moment, aby móc usprawiedliwić swoje działanie grzechem człowieka. Główny bohater sugeruje, że sposób w jaki Bóg czyhał na niego, jest zaprzeczeniem miłości do stworzenia. To nie okazywanie sprawiedliwości, ale czerpanie satysfakcji z potknięcia bezbronnej ofiary. Dalsza część wywodu po raz kolejny roztacza przed czytelnikiem obraz nieuczciwego procesu, fałszywych dowodów i ofiary, która pod wpływem zadawanego jej bólu przyznaje się do win, których nie wysuwane przez Hioba wobec Boga są tylko częścią prawdy na temat jego postawy. Przeplatają się z nimi niezwykłe deklaracje wiary i akceptacji Bożej woli. W trzeciej mowie Hiob stwierdza: „Choćby mnie zabił Wszechmocny – ufam, i dróg moich przed Nim chcę bronić”. Postawa zaufania Bogu poprzedzona jest walką w umyśle bohatera, którego osobiste doświadczenia sugerują raczej, że Stwórca jest nieuczciwym Sędzią. Wyznanie Hioba jest jeszcze bardziej dramatyczne, gdy zestawimy je z wcześniejszymi i późniejszymi oskarżeniami kierowanymi przez niego do Boga. Potwierdzenie wiary łączy się z pewnością, że cokolwiek by się nie stało, Hiob dowiedzie przed sprawiedliwym Sędzią niewinności. Sugeruje, że być może stanie się to dopiero po śmierci. Taka możliwość jest w tym momencie w pełni akceptowana przez głównego bohatera. Z drugiej strony Hiob wątpi, by w Szeolu jakikolwiek kontakt z Bogiem był możliwy: „Ty mówiłbyś, ja bym odpowiadał, tęskniłbyś do dzieła rąk swoich”. Przez użycie trybu przypuszczającego zaufanie Bogu ponad wszystko i pragnienie spotkania z nim przybiera tragiczną formę marzenia. W tego typu sytuacji Bóg mógłby być bliskim, czekającym z utęsknieniem na człowieka Stwórcą. W pewnym momencie Hiob uświadamia sobie fantasmagorię, którą stworzył i znów oskarża Boga: „Ty nadzieję niweczysz w człowieku”. Struktura wypowiedzi Hioba i w tym miejscu okazuje się niejednorodna – deklaracje wierności i nadzieja mieszają się ze zwątpieniem i oskarżaniem słowa Hioba są sprzeczne ze stwierdzeniami narratora wypowiadanymi w prologu. W scenie początkowej główny bohater został przedstawiony jako człowiek nienaganny. W czasie trwania dwóch analogicznych scen: Hi 1,6-22 i Hi 2,1-10 narrator dwukrotnie przekonuje nas, że Hiob „nie zgrzeszył i nie przypisał Bogu nieprawości”. Jednak analiza mów głównego bohatera jasno pokazuje, że Hiob obarcza Stwórcę winą za niesprawiedliwość, a jego buntownicza postawa ujawnia się właśnie przez słowa, które wypowiada17. Kluczowe dla interpretacji tych fragmentów jest umieszczenie sekwencji wydarzeń w czasie, które dzieją się w cały czas aktualizowanej teraźniejszości. Postawy Hioba nie zdołały złamać informacje o nieszczęściach ani odkrycie, że jest nieuleczalnie chory. Po tych wydarzeniach następuje jednak tydzień milczącego cierpienia oraz okres bezskutecznego wołania do Stwórcy o pomoc w sytuacji ekstremalnego bólu fizycznego oraz poczucia samotności i niezrozumienia. Monologi sugerują, że ucisk mógł trwać miesiącami. Po takim czasie postawa Hioba ulega przeobrażeniu. „Bez tego, co powiedział, spierając się z przyjaciółmi, jego postać jawiłaby się jako bardzo płaska, psychologicznie wręcz nieprawdziwa” zabieg został zastosowany wobec przyjaciół Hioba. Mimo że w prologu cel ich wizyty został jasno określony – mieli pocieszyć głównego bohatera – to w następujących później mowach wyraźnie go oskarżają i potępiają. Analogicznie, stwierdzenia o nienaganności głównego bohatera dotyczą tylko czasu, w którym są wypowiadane i nie należy uogólniać ich na całą Księgę. Jest to jedna z cech, która pozwala zaklasyfikować tekst jako dramat. Hiob w swoich monologach „grzeszy i przypisuje Bogu nieprawość” wielokrotnie. Sam Bóg nazywa Hioba swoim krytykiem lub oskarżycielem: „Niech przeciwnik Wszechmocnego odpowie. Niech zabrzmi głos krytyka Boga!”19. Dariusz Iwański zdaje się nie zauważać tych słów, stwierdzając: „Co ciekawe, główny bohater nigdy i nigdzie nie zostaje skarcony za swoją rzekomą »zuchwałość«”. Wydaje się, że jego ujęcie Hioba jako superbohatera20, który mimo emocjonalności swoich wypowiedzi nie przypisuje Bogu nieprawości, wynika z przyjętego założenia – rozmowa Boga z szatanem to przystąpienie do zakładu. Taka interpretacja niesie za sobą istotne Bóg przyjąłby zakład szatana, postępowanie Hioba stanowiłoby dla Niego niewątpliwą klęskę. Wszechmocny nie występuje jednak w ostatniej scenie jako przegrany. Stwórca nie chce udowadniać, że posiada na Ziemi bezgrzesznego sługę, którego wytrzymałość psychiczna jest nieskończona. Jaki był więc cel całej próby? Bóg przemilcza swoje zamiary. Wydaje się, że najważniejsze są te elementy fabuły, które uległy zmianie w stosunku do sytuacji początkowej. Główny bohater tak opisuje podstawową różnicę: „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem”. To nie samo cierpienie dokonało zmian. Przełom nastąpił w momencie, w którym Bóg zdecydował się objawić Hiobowi. Jung nazywa tę scenę dramatycznym kulminacyjnym momentem21. Bóg przestaje być odległą postacią, o której słyszy się za pośrednictwem osób trzecich. Według Anny Świderkówny Hiob „poznał, jak wielka przepaść dzieli wszelkie ludzkie spekulacje od doświadczenia bezpośredniego spotkania z Bogiem”22. Dalsza część utworu zbudowana jest na zasadzie sekwencji nagłych że epilog jest częścią prozatorską, zachowuje dynamizm i napięcie charakterystyczne dla dramatu. Hiob, po wysłuchaniu słów Wszechmocnego, oświadcza: „[…] odwołuję, co powiedziałem”. Główny bohater wyraża myśl, że wobec mądrości i obecności Bożej wszystkie ludzkie problemy i namiętności są bez znaczenia. Jednocześnie dokonuje się zaskakująca zmiana na poziomie metajęzykowym. W ten sposób w kilku słowach zostaje unieważniona treść obszernej, ważnej części dramatu – wszystkich mów głównego bohatera. Kompozycja i wewnętrzna logika tekstu stają pod znakiem zapytania. Czy wszystkie mowy Hioba są bez znaczenia, czy zostały niepotrzebnie umieszczone w tekście? Dramat nie kończy się tym stwierdzeniem. Tekst zaskakuje po raz kolejny. Stwórca wyznaje, że to właśnie Hiob mówił o Nim prawdę. Po tym, jak główny bohater całkowicie unieważnił własne słowa, mowy zostają podniesione do rangi tekstu prawdziwie zdającego sprawę z tego, kim jest Bóg. Powstaje kolejny paradoks. Częściowo może on zostać wyjaśniony przez odwołanie się do treści monologów. Być może ocena tekstu pełnego paradoksów i sprzecznych twierdzeń musi sama pozostać paradoksem. Część głoszonych przez protagonistę twierdzeń wewnętrzna logika dramatu uznaje za prawdziwe, a niektóre za fałszywe. Obie wypowiedzi mogą dotyczyć również dwóch różnych płaszczyzn. Hiob zauważa płytkość własnej mądrości. Z drugiej strony Bóg widzi głębiej; „patrzy na serce”. Uznaje desperackie poszukiwania Jego obecności za szczere, wartościowe i prawdziwe. Dlatego przychodzi do Hioba, przywraca mu dawne szczęście, równocześnie zmieniając całkowicie jego sposób rozumienia Księgi Hioba jest problematyczne. Anna Świderkówna nazywa fragment epilogu następujący po mowach Boga „niepotrzebnym”23 (choć uznaje jego wartość ze względu na warunki historyczne, w jakich powstał oraz strukturę literacką)24. Analizując epilog w kontekście logiki całego tekstu, można zauważyć, że również w nim, tak jak w poprzednich częściach dramatu, następują zmiany, odwrócenie sytuacji i wewnętrznej postawy bohaterów w stosunku do poprzednich scen. Pierwszą zmianę inicjuje Bóg, polecając Hiobowi modlić się za swoich przyjaciół. Jak stwierdza Gianfranco Ravasi: „W ten sposób następuje głębokie odwrócenie ról: przyjaciele wstawiali się za Hiobem, a teraz on miał orędować za nimi”25. Istotna jest również przemiana wewnętrzna:Wielki cierpiący modli się za nich i ta modlitwa jest znakiem jego przebaczenia, które zostanie przypieczętowane także przez Boga […]. Warto zwrócić uwagę, że […] szczęście wraca do Hioba i jego rodziny nie tyle z racji „pożałowania” ze strony Boga, po udzieleniu pozwolenia szatanowi i odkryciu jego klęski, ile raczej ze względu na wstawiennictwo Hioba za swymi przyjaciółmi, przejaw odnalezionej dalsza część, uznawana za barwne zakończenie ludowe i happy end27, jest kolejną przemianą wpisaną w logikę tekstu, kluczowym zwrotem akcji. Bóg decyduje, aby po raz kolejny całkowicie odwrócić los głównego bohatera. Jest to przejawem Jego łaski, a nie nagrody za wzorową postawę cierpiącego, dzięki której Bóg mógł wygrać zakład z szatanem. Najistotniejsza zmiana postawy Hioba dokonała się już wcześniej, w trakcie rozmowy ze Stwórcą. Komentarz Ravasiego jest w tym kontekście interesujący. Wywodząc czasownik „przywrócił” („I Pan przywrócił Hioba do dawnego stanu”) z tego samego hebrajskiego rdzenia co słowo „nawrócić się”, stwierdza: „Moglibyśmy nawet powiedzieć, że »nawróceniu« Hioba (Hi 42,6)28 odpowiada »nawrócenie« Jhwh od »nieszczęścia, jakie zesłał« na swojego sługę Hioba (42,11)” . Budowa dramatu z jego ciągłymi przemianami może wskazywać na bardzo konkretną wizję Boga: „Oczywiście na końcu tej lektury staje przed nami nade wszystko obraz Boga wolnego od konwencjonalnych ujęć, od utylitaryzmu pobożności i moralności, Boga, który nie jest stworzony na obraz i dla potrzeb człowieka”29. Również hiobowy happy end, uznawany często za zbyt konwencjonalny, jest kolejnym zaskakującym złamaniem schematu. Księga Hioba czytana jako dramat jawi się jako jeszcze bardziej niezwykły fenomen literacki i nieustannie prowadzi czytelnika do nowych pytań i zaskakujących Cytaty według Biblii Tysiąclecia. 2. Ciekawe rozważania na temat potencjału scenicznego ksiąg Starego Testamentu i zawartych tam wskazówek dotyczących czasu, przestrzeni i rekwizytów znajdziemy w pracy Szymona Levy’ego Teatr w Biblii, tłum. W. Mond-Kozłowska, Kraków 2015, s. 45. 3. Zob. Jung, Odpowiedź Hiobowi, tłum. J. Prokopiuk, Warszawa 1995, s. 39. 4. Zob. tamże, s. 46, 51. 5. Cyprian Kamil Norwid nazywa przemilczenie jedną z części mowy i wskazuje na jej istotność w rozumieniu każdej wypowiedzi. Zob. Norwid, Milczenie, źródło: zwłaszcza część II. 6. D. Iwański, Hiob dla odważnych, Toruń 2011, s. 63. 7. Jung, Odpowiedź…, dz. cyt., s. 57. 8. Tamże, s. 48. 9. J. Tischner, Filozofia dramatu, Kraków 2012, s. 21. 10. S. Kierkegaard, Bojaźń i drżenie. Choroba na śmierć, tłum. J. Iwaszkiewicz, Warszawa 1982, s. 53. 11. Zob. J. Sławiński, hasło Strumień świadomości, [w:] Słownik terminów literackich, red. J. Sławiński, Wrocław 1988, s. 488. 12. Tego typu zabieg literacki stosował później Montaigne w swoich Próbach. 13. Jung, Odpowiedź…, dz. cyt., s. 37, 41. 14. A. Świderkówna, Rozmowy o Biblii, Warszawa 1994, s. 232. 15. Jung, Odpowiedź…, dz. cyt., s. 31. 16. A. Świderkówna, Rozmowy…, dz. cyt., s. 232. 17. Zob. Jung, Odpowiedź…, dz. cyt., s. 34; A. Świderkówna, Rozmowy…, dz. cyt., s. 230. 18. J. Slawik, Hiob przed Bogiem, Warszawa 2010, s. 710. 19. W innych tłumaczeniach: oskarżyciel Boga (Biblia Warszawska, Biblia Tysiąclecia wyd. V). 20. Zob. D. Iwański, Hiob…, dz. cyt., s. 36. 21. Zob. Jung, Odpowiedź…, dz. cyt., s. 49. 22. A. Świderkówna, Rozmowy…, dz. cyt., s. 239. 23. Tamże, s. 241. 24. Zob. tamże, s. 241–242. 25. G. Ravasi, Hiob. Dramat Boga i człowieka. Część 2, Kraków 2005, s. 581. 26. Tamże, s. 581–582. 27. Zob. tamże, s. 581. 28. Tamże. 29. Tamże s. 587. Księga Hioba o czym jest PDFLink: https://starozytneksiegi.pl/product/ksiega-hioba-pdf-pl/Witajcie w kolejnym odcinku naszego kanału! Dziś przygotowaliśmy dl
Księga Hioba – rozważania Hiob był niezwykle szczęśliwym człowiekiem, który posiadał wszystko: dom, szczęśliwą rodzinę, bogactwo. Nigdy jednak nie zapominał o Bogu i starał się nie grzeszyć. Postępował zgodnie z bożymi przykazaniami. Kiedy Bóg odebrał mu wszystko, ten niezwykle cierpiał. Czuł się samotny, ale mimo to nie odwrócił się od Stwórcy, nadal był mu posłuszny. Hiob został wystawiony na próbę i przeszedł ją wzorowo. Jego postawa budzi w nas ogromny podziw. W dzisiejszych czasach, większość ludzi w przypadku cierpienia odwraca się od Boga. Są jednak też tacy, których cierpienie umacnia w wierze. Cierpienie w mitach: król Midas, Syzyf, Dedal po stracie Ikara, Prometeusz.
\n o czym jest ksiega hioba
7 To człowiek się rodzi, by jęczeć, jak iskra, by unieść się w górę. 8 Lecz ja bym się zwrócił do Boga, Bogu przedstawiłbym sprawę. 9 On czyni niezmierne dziwy, a cudów Jego bez liku: 10 On udziela glebie deszczu, posyła wody na powierzchnię ziemi, 11 wysoko podnosi zgnębionych, smutni się szczęściem weselą. W skrócie Zyskaj dostęp do setek lekcji przygotowanych przez ekspertów! Wszystkie lekcje, fiszki, quizy, filmy i animacje są dostępne po zakupieniu subskrypcji. W tej lekcji: Księga Hioba – streszczenie,problematyka Księgi Hioba,Księga Hioba – bohaterowie. 7-dniowy dostęp Wypróbuj bezpłatnie portal Dostęp do 9 przedmiotów 7 dni zupełnie za darmo! Tylko dla nowych użytkowników Bez podawania danych karty lub Kup dostęp do Miesięczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Płatność co miesiąc Zrezygnuj kiedy chcesz! 19,90Płatne co miesiąc Zrezygnuj w dowolnym momencie Kontynuuj RABAT 15% Roczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Korzystny rabat Jednorazowa płatność Korzystasz bez ograniczeń przez cały rok! 84,15 7,01 zł / miesiąc Jednorazowa płatność Kontynuuj lub kup dostęp przedmiotowy Dostęp do 1 przedmiotu na rok Nie lubisz kupować kota w worku? Sprawdź, jak wyglądają lekcje na Dla Ucznia Sprawdź się Filmy do tego tematu Materiały dodatkowe Księga Hioba. 1 Żył w ziemi Us * człowiek imieniem Hiob *. Był to mąż sprawiedliwy, prawy, bogobojny i unikający zła. 2 Miał siedmiu synów i trzy córki. 3 Majętność jego stanowiło siedem tysięcy owiec, trzy tysiące wielbłądów, pięćset jarzm wołów, pięćset oślic oraz wielka liczba służby. Był najwybitniejszym
Księga Hioba wchodzi w skład Starego Testamentu. Jest to swoisty poemat dydaktyczny składający się z 42 rozdziałów. Tytułowy bohater – człowiek majętny i głęboko wierzący w Boga – zostaje, w wyniku zakładu Stwórcy i szatana, wystawiony na niezwykle trudną próbę. Nie tylko traci wszystko, co posiadał, ale dosięga go także trąd. Zaczerpnięta z Biblii historia ukazuje niezwykłą, bardzo wymowną wizję ludzkiego życia. Nierozłączną częścią egzystencji jest cierpienie, które często pojawia się bez wyraźnych przyczyn i może niemal całkowicie zmienić jej formę. Tak właśnie stało się w sytuacji Hioba. Jednak bohater starotestamentowej opowieści, chociaż nawiedzają go liczne wątpliwości, nie odwraca się od Stwórcy i cierpliwie znosi dotykające go nieszczęścia. Nawet odwrócenie się odeń ludzi nie złamało jego woli. Wciąż wierzył w dobro Boga – także pomimo nasilającej się goryczy. Gdy sytuacja wydawała się zupełnie tragiczna, Ojciec przemówił do mieszkańca krainy Us i nakazał mu skrytykować świat. Ten odmówił, widząc swoją maleńkość w obliczu Stwórcy i przyznał, że dzieło Boga jest idealne. Wszystko ma w nim swoje miejsce, a Najwyższy czuwa nad swymi dziećmi. Ostatecznym dowodem jest wynagrodzenie cierpień Hioba i przywrócenie mu z nawiązką przez Ojca dawnych bogactw, potomstwa oraz obdarzenie go 140 latami życia. Podobnie wygląda ludzkie życie. Wypełnione jest ono potknięciami, bólem i cierpieniem. W dodatku nie zawsze jawi się ono jako sprawiedliwe (Hiob cierpi, chociaż nie zawinił). Biblijna opowieść zdaje się przemawiać do człowieka, by ten był przygotowany na takie sytuacje i potrafił zaakceptować nie zawsze korzystny dla niego obrót rzeczy. To wszystko jednak przemija, a dziecko Boga staje się silniejsze i bogatsze o bezcenne doświadczenia. Księga Hioba przypomina gorzką prawdę o nierozłączności życia i cierpienia. Mimo wszystko człowiek nie powinien poddawać się nawet najsilniejszemu bólowi. W świecie ziemskim jest on tymczasowy, pozwala natomiast docenić szczęście i radość, którymi wypełniona jest codzienność. Tekst stanowi ponadto swego rodzaju obietnicę obecności Boga w ludzkim życiu i wsparcia otrzymywanego od Stwórcy. Rozwiń więcej
Zespół Hioba to zespół niedoboru odporności uwarunkowany genetycznie. Warto dodać, że choć schorzenie dziedziczone jest w sposób autosomalny dominujący, nasilenie jego objawów u poszczególnych członków tej samej rodziny może być zróżnicowane. Ryzyko pojawienia się choroby u dziecka osoby chorej wynosi 50%.
Ta pomoc edukacyjna została zatwierdzona przez eksperta!Materiał pobrano już 960 razy! Pobierz plik wyjaśnij_na_czym_polega_cierpienie_ukazane_w_biblii-księga_hioba już teraz w jednym z następujących formatów – PDF oraz DOC. W skład tej pomocy edukacyjnej wchodzą materiały, które wspomogą Cię w nauce wybranego materiału. Postaw na dokładność i rzetelność informacji zamieszczonych na naszej stronie dzięki zweryfikowanym przez eksperta pomocom edukacyjnym! Masz pytanie? My mamy odpowiedź! Tylko zweryfikowane pomoce edukacyjne Wszystkie materiały są aktualne Błyskawiczne, nielimitowane oraz natychmiastowe pobieranie Dowolny oraz nielimitowany użytek własnyTreścią tej księgi jest opis cierpienia sprawiedliwego Hioba (איוב, Józef Sadzik pisze, że dramat Hioba polega na napięciu, którego jak się wydaje nie. Hiob. William Blake, Hiob, 1785–90, domena publiczna. Pewnie zdarzyło ci się odczuwać ból głowy po zbyt długim przesiadywaniu przed ekranem zawarte w Biblii są niezwykle ważne ze względu na prawdy moralne jakie zawierają Jedną z nich jest Księga Hioba Mówi nam o cierpieniu i bólu Święte jest wielką księgą o cierpieniu (Jan Paweł II). W Starym Testamencie mamy wiele prób zrozumienia sensu postawy przyjmują ludzie wobec cierpienia niezawinionego Cierpienie jest uczuciem od zawsze związanym z człowiekiem tak jak miłość strach Hioba – streszczenieDlatego Bogu powinniśmy pozostać wierni do końca, nawet jeśli mamy poczucie, że cierpimy bez powodu i nie zasłużyliśmy na to na nią, w rysach jej twarzy, widzę cierpiącego Hioba. Czy On w ogóle istnieje, skoro pozwala na takie cierpienie?”.Znajdująca się w Starym Testamencie Księga Hioba opowiada o losach. Losy Hioba pokazują, że przyjmowane z pokorą cierpienie może służyć pięknym rzeczom.„Księga Hioba” opowiada o losach pobożnego, pokornego i sprawiedliwego sługi bożego – Hioba, który zamieszkiwał ziemię Us. Wiódł on szczęśliwe życie u boku żony. Biblijna historia o Hiobie mówi, że był to człowiek niezwykle sprawiedliwy i bogobojny, który nigdy nie splamił swej duszy grzechem, nigdy niczym Hioba – opracowanieKsięga Hioba – streszczenie. Znajdziesz tutaj genezę utworu, plan wydarzeń, problematykę, analizę tekstu, charakterystykę najważniejszych postaci i scen, Księga Hioba – opracowanie, interpretacja utworu. Księga ta ukazuje problem cierpienia i sprawiedliwości Boga. Hiob był bowiem człowiekiem pobożnym i. Znajdująca się w Starym Testamencie Księga Hioba opowiada o losach tytułowego bohatera, który został ciężko doświadczony przez Boga, mimo iż tak na..Księga Hioba – opracowanie , streszczenia lektur, opracowania zagadnień na lekcje języka polskiego i – Księga Hioba: najważniejsze informacje · To poemat dydaktyczny należący do ksiąg dydaktycznych Starego Testamentu, które czym opowiada i jakie zagadnienia podejmuje Księga Hioba co spotkało jej głównego bohateraO czym opowiada i jakie zagadnienia podejmuje księga hioba co spotkało jej głównego bohatera. 18 maja 2021 01:50Wypracowania. Sądził, iż tak jak Najwyższy. Przypomnij sobie utwór literacki lub filmowy, w którym przedstawiono bohatera cierpiącego niewinnie. Przygotuj się do kilkuminutowego przedstawienia treści. „Księga Hioba”: podejmuje problem cierpienia zupełnie niezawinionego. Próbuje się odpowiedzieć tutaj na pytanie, dlaczego cierpimy, skoro nie popełniliśmy. Księga Hioba jest poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia. jęki moje płyną jak woda, bo spotkało mnie, czegom się lękał, Księga Hioba opowiada o życiu Hioba. Hiob był bogaty lecz strecił wszystko za sprawą szatana, ktory chcial aby Hiob wyparl sie koncentruję się na perspektywie Kierkegaarda i jego Hiobie jako „rycerzu miłującego zaufania” – zwycięża on cierpienie, widząc w nim Boży dar, który. List apostolski o chrześcijańskim sensie ludzkiego cierpienia. Jeśli Bóg godzi się doświadczyć Hioba cierpieniem, to – aby wykazać jego. Jedną z nich jest Księga Hioba. Mówi nam o cierpieniu i bólu. Uważam, że cierpienie jest w życiu potrzebne, gdyż jest nieodłączną jego można powiedzieć, że cała Księga Hioba jest dydaktycznym poematem obfitującym we wszelkiego rodzaju katusze i nieszczęścia zsyłane na biednego. Witryna Stowarzyszenia „Centrum Ochotników Cierpienia Archidiecezji Gdańskiej”. Jeśli Bóg godzi się doświadczać Hioba cierpieniem, to- aby wykazać jego.

Księga Hioba - plan wydarzeń. Autor Biblia. Autorem opracowania jest: Marcin Puzio. Przedstawienie Hioba, człowieka dobrego i zamożnego. Pierwsza rozmowa Boga z Szatanem. Pochwalenie Hioba przez Stwórcę. Podstęp diabła, wątpliwość o szczerość intencji Hioba. Oddanie Szatanowi dostępu do majątku mężczyzny, przykazanie o

Wszystkie zawarte w Biblii opowieści zawierają jakieś ponadczasowe przesłania dotyczące życia ludzkiego, lub wartości rządzących nim; to właśnie jest uniwersalność; przypowieści wyraźnie mają na celu przekazanie jakiś wartości, gdyż ograniczono w nich do minimum opis realiów, fabuła, choć może być rozbudowana, jest raczej schematyczna - to wszystko sugeruje inny cel, niż tylko opowiedzenie historyjki o jakimś zdarzeniu. Księga Hioba - Jest to księga mądrościowa (dydaktyczna). Powstała ok. V w. Jest niejednorodnie gatunkowa: rozpoczyna się i kończy narracją, całość jednak wypełniają monologi i dialogi. Jest ona próbą pokazania cierpienia nie zawinionego, próbą wytłumaczenia, że cierpienie nie zawsze jest karą za grzechy, że jest integralną częścią ludzkiego życia. Sam Hiob jest prawdopodobnie postacią historyczną, wspomina o nim Ezachiel jako o \"mężu sprawiedliwym”. Żył w kraju Hus, był najbogatszym i najszlachetniejszym człowiekiem Wschodu szczęśliwym ojcem siedmiorga synów i trzech córek. Wiernym i sprawiedliwym czcicielem Boga (zło złem i dobro dobrem nazywał), prawym (solidnym, uczciwym) i bogobojnym (dobrym, bojącym się Boga) Szczerze czcił Go i ufał mu bezgranicznie. Swoim życiem udowodnił celowość wiary, oraz sensowność istnienia cierpienia w życiu. Bóg szczycił się swym wiernym i kochającym go sługą. Szatan uważał jednak, że Hiob tak naprawdę jest słaby i w sytuacji wielkiego cierpienia opuści Boga. Jednak mylił się. Bóg by mu to udowodnić poddał Hioba straszliwej próbie. Pozbawił go majątku oraz dziesięciorga dzieci, dotyka go trąd, lecz jest on cały czas wierny Stwórcy. Kiedy przychodzą do niego przyjaciele i wytykają mu iż ponosi karę za swe czyny on rzecze:„Pouczcie mnie, a zamilknę, wytłumaczcie mi w czym zbłądziłem!(...) Czy jest jaka nieprawość na moim języku? Czy moje podniebienie nie wyczuje tego co zdrożne?” Hiob narzeka na swój los, ale mimo to nie poddaje się w swej wierze, nadal ufa Bogu i jest mu wierny. Kiedy zabrano mu jego majątek i kiedy zginęły jego dzieci „ Hiob wstał i rozdarł szaty swoje, i ogoliwszy głowę, upadłszy na ziemię, pokłonił się, I rzekł : nagom wyszedł z żywota matki mojej i nago się tam wrócę: Pan dał, Pan odjął: Jako się Panu upodobało, tak się stało: niech będzie imię Pańskie błogosławione . W tym wszystkim nie zgrzeszył Job usty swymi i nic głupiego nie wyrzekł przeciw Bogu. Przyjął swój los pokornie: \"Nie zgrzeszył, nie przypisał Bogu nieprawości\" - mówi Biblia. Nie mógł pogodzić się z tym, że mimo braku winy spotkało go takie nieszczęście. Przechodzi wiele stanów duszy (pokora, brak nadziei, rezygnacja, gotowość na wszystko, uczucie klęski, rozpaczy, poczucie niesprawiedliwości), którym jednak przeciwstawia prawdy rozumu (\"Bóg dał...\", wszechmoc, potęga Boża, czuje niższość swoją). Przez cały czas zadaje wiele pytań, które mają dać wyjaśnienie obecnego stanu i znaleźć pomoc. Hiob przez cały czas był pewien, że to co mu się dzieje ma jakiś większy sens. I miał rację. Bóg chciał szatanowi udowodnić wiarę swojego ludu na przykładzie właśnie owego męża. Problemy, złorzeczenia żony i zarzuty przyjaciół trwały. Gotów był stanąć przed obliczem Stwórcy i dowiedzieć się prawdy o sobie. Buntując się przeciwko swemu losowi, nie przyznając się do żadnych grzechów, nigdy nie obraził Boga Jednak na końcu uniża się w swej pokorze, a także odzyskuje w dwójnasób wszystkie swoje utracone rzeczy. Efektem takiego postępowania jest dla niego życie piękniejsze i lepsze od tego, które stracił. Wynika z tego, iż warto być niewinnym, bezgrzesznym i wiernym Bogu, gdyż niewinność nie przynosi wolności od cierpienia, lecz daje spokój w cierpieniu. Jest przykładem człowieka nie tracącego nigdy honoru i swej wiary. \"Pielęgnuje\" mimo wszystko te uczucia, które wiążą się z jego Bogiem. Jest wierny swoim ideałom. Jest więc symbolem cierpliwości w cierpieniu, uważania wiary za nadrzędną sprawę w życiu człowieka. Trzeba pamiętać jednak, iż cierpienie nie musi wcale być karą za grzechy, mogą doznawać go również ludzie prawi, szlachetni i uczciwi; ma czynić ono człowieka bardziej ludzkim, wyrozumiałym i lepszym; jeżeli jest niezawinione, to nie dręczą go wyrzuty sumienia i ze spokojem może znosić swój los i żywić nadzieję na lepsze jutro. Hiob prezentuje heroizm etyczny, jedną z podstawowych cech która winna być nierozłączna człowiekowi. W kulturze europejskiej istnieje przede wszystkim jako znak cierpienia i godności. Jego dramat jest osobisty, pełny realnych i ponadczasowych prawd. Księga przedstawia swoistą rozprawę sądową nad naszym Bohaterem, która ma wszystkie cechy dramatu ,jako gatunku literackiego.
Już na przełomie I i II stulecia naszej ery rabbi Akiba wygłosił następującą opinię pochwalną: Świat cały nie jest wart tego dnia, w którym „Pieśń nad Pieśniami” została dana Izraelowi. Wszystkie Pisma są święte, ale „Pieśń nad Pieśniami” jest najświętsza ze wszytkich. Najciekawsze, że ta otoczona szczególnym
Jest to księga zaliczana do tzw. ksiąg mądrościowych (dydaktycznych), czyli wyjaśniających prawdy natury ogólnej, wskazania, napomnienia stanowe lub popularne normy jest symbolem człowieka cierpiącego – walczy on z Bogiem, uważając swoje cierpienia za niesłuszne, a jednocześnie w głębi duszy wie, że powinien się do Niego zwrócić i pokutować za swoje nagrodę za swoją pokorę Bóg zwraca mu w trójnasób wszystko, co wcześniej zabrał - bogactwo, zaszczyty oraz dzieci, które rodzą się pomimo podeszłego wieku mędrca.
O czym jest Księga Hioba? Nikt nie wie tego lepiej niż Hiob: Jest sprawiedliwy; Jest bogaty; Ma dużą, szczęśliwą rodzinę; Ale wszystko nagle się zmienia. W ciągu jednego dnia jego dzieci giną w wyniku zawalenia się budynku, jego pracownicy zostają zabici, a bydło skradzione. Na jego skórze pojawiają się bolesne czyraki.
Księga Hioba – streszczenie Księga Hioba, jedna z Ksiąg Mądrościowych powstała między V a III w. Opowiada tragiczne dzieje człowieka, doświadczonego cierpieniem, lecz przekonanego o swej niewinności. Hiob był zamożnym człowiekiem wśród ludzi Wschodu, żył szczęśliwie w krainie Uz. Zgodnie z tradycją żydowską, szczęście człowieka było traktowane jako szczególna oznaka opieki Bożej. Miał 7 synów, 3 córki i żonę. Żył uczciwie, unikał zła, był wienym i kochającym Boga sługą. Nie miał zmartwień, nie wiedział co to nieszczęście, ból, rozpacz. Szatanowi zaczęło się to nie podobać, dlatego zaproponował Bogu, aby Hioba poddać próbie. Sądził, że Hiob czci Boga jedynie za dary, którymi go obsypywał. Bóg się zgodził. Przekonany o bezpodstawności szatańskich zarzutów, zsyła na Hioba szereg nieszczęść – traci cały majątek, dzieci, a sam zapada na trąd. Jednak Hiob nie traci wiary, pomimo że znalazł się w tragicznej sytuacji, której nie potrafił zrozumieć. Nie wiedział, czemu sprawiedliwy Bóg zesłał na niego, człowieka bogobojnego, który nigdy mu się nie sprzeciwił, takie cierpienie. Na narzekania swej żony odpowiedział: Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy? Hioba odwiedzają trzej przyjaciele i przez 7 dni i nocy towarzyszą mu. Hiob dyskutuje z nimi, rozważa problem cierpienia na wszelkie sposoby. Oni zaś mu tłumaczą, że cierpienie jest karą Bożą za popełnione grzechy, dlatego może ono spotkać każdego człowieka. Hiob jednak ufa Bogu, ma nadzieję, że jego cierpienie ma głębszy sens, lecz człowiek tego pojąć nie może. Przetrzymał ogromne cierpienie i za swoją głęboką wiarę i pokorę został nagrodzony. Bóg zmiłował się nad nim i oddał mu wszystko, co wcześniej zabrał.
Światło oświetlające postać zwróconą do Boga, pokazuje, że najważniejszą dla Hioba wartością jest wiara.JUTRO MAM MATURE USTA Z POLSKIEGO POTRZEBUJE INTERPRETACJI OBRAZU A.DURERA. interpretacja orazu "Hiob i żona''. Napisano 16-05-2006 16:45, przez pati_19.W imieniu dziewczynki opwiedz o miejscu, do ktorego sie wprowadzila-kamienicy.
Studium tego kwartału jest wejrzeniem w historię Hioba, zarówno z bliska (dramat narracji), jak i z dystansu, jako że wiemy nie tylko, jak kończy się sama księga, ale znamy także szersze tło wydarzeń. Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja I (1 października 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja II (8 października 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja III (15 października 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja IV (22 października 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja V (29 października 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja VI (5 listopada 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja VII (12 listopada 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja VIII (19 listopada 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja IX (26 listopada 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja X (3 grudnia 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja XI (10 grudnia 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja XII (17 grudnia 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja XIII (24 grudnia 2016)Szkoła Sobotnia Hope Channel – Lekcja XIV (31 grudnia 2016)

Księga Hioba należy do ksiąg mądrościowych (dydaktycznych). Dotyczy rozważań o sensie cierpienia i sprawiedliwości Boga. Bogobojny Hiob zostaje poddany próbie – traci dzieci, majątek i zdrowie, aby Bóg mógł udowodnić szatanowi, że mimo tylu cierpień Hiob pozostanie wierny Bogu. Hiob przeprasza Boga za zuchwałość swych

Ta pomoc edukacyjna została zatwierdzona przez eksperta!Materiał pobrano już 627 razy! Pobierz plik scharakteryzuj_hioba_i_wyjaśnij_na_czym_polegało_jego_niezawinione_cierpienie już teraz w jednym z następujących formatów – PDF oraz DOC. W skład tej pomocy edukacyjnej wchodzą materiały, które wspomogą Cię w nauce wybranego materiału. Postaw na dokładność i rzetelność informacji zamieszczonych na naszej stronie dzięki zweryfikowanym przez eksperta pomocom edukacyjnym! Masz pytanie? My mamy odpowiedź! Tylko zweryfikowane pomoce edukacyjne Wszystkie materiały są aktualne Błyskawiczne, nielimitowane oraz natychmiastowe pobieranie Dowolny oraz nielimitowany użytek własny(1) Żył w ziemi Us człowiek imieniem Hiob. Był to mąż sprawiedliwy, prawy, bogobojny i unikający zła. (2) Miał siedmiu synów i trzy córki. (3) Majętność jego. Jakie postawy przyjmują ludzie wobec cierpienia niezawinionego Cierpienie jest uczuciem od zawsze związanym z człowiekiem tak jak miłość strach lub. Motyw niezawinionego cierpienia to dosyć modny temat w literaturze! Pierwowzorem ofiary niezawinionego cierpienia jest się od swoistego „zakładu” między Bogiem a szatanem. Szatan kwestionuje czystość intencji człowieka, podważa jego bezinteresowność, Jest on symbolem cierpienia niezawinionego. Józef Sadzik pisze, że dramat Hioba polega na napięciu, którego jak się wydaje nie można pokonać,Cierpienie Hioba – streszczenieDlatego Bogu powinniśmy pozostać wierni do końca, nawet jeśli mamy poczucie, że cierpimy bez powodu i nie zasłużyliśmy na to na nią, w rysach jej twarzy, widzę cierpiącego Hioba. Czy On w ogóle istnieje, skoro pozwala na takie cierpienie?”.Znajdująca się w Starym Testamencie Księga Hioba opowiada o losach. Losy Hioba pokazują, że przyjmowane z pokorą cierpienie może służyć pięknym rzeczom.„Księga Hioba” opowiada o losach pobożnego, pokornego i sprawiedliwego sługi bożego – Hioba, który zamieszkiwał ziemię Us. Wiódł on szczęśliwe życie u boku żony. Biblijna historia o Hiobie mówi, że był to człowiek niezwykle sprawiedliwy i bogobojny, który nigdy nie splamił swej duszy grzechem, nigdy niczym o współczesnym utworze w którym bohatera dotyka niezawinione cierpieniePocieszyciel Hioba – przyjaciel, który stara się pomóc cierpiącemu, ale w rzeczywistości. Historia tego bohatera tłumaczy sens cierpienia niezawinionego, chy, istnienie cierpienia niezawinionego, z dopustu Bożego, niezrozumienie. część utworu jest jakby antycypacją stanu, który współczesny Hiob Hioba jest poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia niezawinionego. Rozpoczyna się od swoistego „zakładu” między Bogiem. Różne są postawy ludzkie wobec cierpień swoich i cudzych. Różne są również ukazywane odcienie tego uczucia, które może być wywołane przez: utratę bliskiej osoby. Przypomnij sobie utwór literacki lub filmowy, w którym przedstawiono bohatera cierpiącego niewinnie. Przygotuj się do kilkuminutowego przedstawienia czym opowiada i jakie zagadnienia podejmuje Księga Hioba co spotkało jej głównego bohateraO czym opowiada i jakie zagadnienia podejmuje księga hioba co spotkało jej głównego bohatera. 18 maja 2021 01:50Wypracowania. Sądził, iż tak jak Najwyższy. Przypomnij sobie utwór literacki lub filmowy, w którym przedstawiono bohatera cierpiącego niewinnie. Przygotuj się do kilkuminutowego przedstawienia treści. „Księga Hioba”: podejmuje problem cierpienia zupełnie niezawinionego. Próbuje się odpowiedzieć tutaj na pytanie, dlaczego cierpimy, skoro nie popełniliśmy. Księga Hioba jest poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia. jęki moje płyną jak woda, bo spotkało mnie, czegom się lękał, Księga Hioba opowiada o życiu Hioba. Hiob był bogaty lecz strecił wszystko za sprawą szatana, ktory chcial aby Hiob wyparl sie cierpienie co to znaczyZarówno Biblia, jak i judaizm rabiniczny, są świadome cierpienia. Ta niemożność pogodzenia się z cierpieniem niezawinionym, w sposób wyraźny zostaje. Wyjaśnij symboliczne znaczenie tej kolejności wydarzeń. Ćwiczenie Zastanów się, dlaczego na początku Hiob był szczęśliwy i bogaty. Ćwiczenie nigdy nie zgadza się na grzech, ani nie dopuszcza znaczenie tekstu biblijnego. Artykuł ma na celu ukazanie, w jaki sposób Filip Prezbiter mierzy się z problematyką niezawinionego cierpienia i w. Definicja Niezawinionego Cierpienia Motyw. Co znaczy Hioba Lament świętokrzyski Dziady cz. III i IV – Adam Mickiewicz Cierpienia młodego Wertera – Johan.

Oto niektóre z miejsc, które o nim mówią: 5 Księga Mojżeszowa 17:11, Księga Kaznodziei Salomona 1:6-7, Księga Hioba 36:27-29, Psalm 102:25-27 i List św. Pawła do Kolosan 1:16-17. Pawła do Kolosan 1:16-17.

Streszczenie Hiob miał duży majątek, siedmiu synów i trzy córki. Żył dobrze i cnotliwie, był bogobojny. Pewnego razu szatan zarzucił Bogu, że Hiob jest mu wierny tylko dlatego, że ma tak wiele dobrodziejstw. Bóg założył się z nim więc, że Hiob będzie wierny mimo wszystko. Wkrótce Hiob stracił swój majątek, pokłonił się jednak Bogu i stwierdził, że skoro Stwórca mu wszystko dał, to mógł to również zabrać. Następnie Hiob traci swoje dzieci. Szatan jest przekonany, że tym razem nie będzie już ufał Bogu, jednak ten pozostaje wierny. Szatan zasugerował więc, że Hiob odwróci się od Boga, gdy zostanie dotknięty chorobą. Ciało Hioba pokryte zostało trądem. Żona dziwiła się, że mężczyzna nadal ufa Bogu, mimo iż Ten go tak boleśnie doświadcza. Zjawiają się też przyjaciele, którzy twierdzą, że Hiob musiał coś zawinić, że jest skazany na takie cierpienie. Hiob jednak nadal był wierny i ufał Bogu. Wtedy też zjawił się Bóg, który pochwalił swego sługę, zwracając mu przy tym zdrowie, dzieci i mnożąc jego majątek. Plan wydarzeń 1. Dostatnie i szczęśliwe życie Zakład Boga z Odebranie majątku Wierność Hioba wobec Utrata Cnotliwe życie i zaufanie wobec Dotknięcie ciała Hioba Zaufanie i pokładanie nadziei w Przywrócenie Hiobowi dobrobytu, dzieci i zdrowia przez Boga. Geneza Trudno ustalić, kto jest twórcą Księgi Hioba. Przypuszcza się jednak, że Biblia jest księgą natchnioną Duchem Świętym za sprawą Boga. Księga Hioba powstała prawdopodobnie w V wieku na co wskazuje miejsce, w którym została usytuowana oraz język, jakim jest pisana. Czas i miejsce akcji Akcja utworu rozgrywa się prawdopodobnie w miejscu pochodzenia Hioba - na ziemi Us. Czas akcji to okres, który był bliski momentowi powstania opowieści o Hiobie. Motywy Główne motywy, jakie pojawiają się w Księdze Hioba to Bóg oraz związane z nim cierpienie. Bóg bowiem stanowi źródło niezawinionych cierpień Hioba, człowieka bogobojnego i cnotliwego. Wystawiany on zostaje na bolesne próby, jednak mimo wszystko nie traci wiary i nie bluźni przeciwko Bogu. Hiob cierpi, mimo że na to nie zasłużył, co świadczy o tym, że niezbadane są wyroki boskie. Jednakże dzięki swej wierności i ufność w wolę boską, krzywdy Hioba zostają wynagrodzone i ponownie może wieść szczęśliwe życie. Interpretacja W Księdze Hioba opowiadana jest historia człowieka, który doznaje cierpienia, mimo iż na nie nie zasłużył. Bóg doświadcza go, poddając Hioba próbie. Hiob jednak nie wątpi w Boga i nadal jest mu wierny. Nie przestaje wierzyć nawet wtedy, gdy przyjaciele zaczynają twierdzić, że musiał zawinić, dlatego zasłużył na karę. Jednakże cierpienia Hioba są wynikiem zakładu Boga z szatanem. Bóg chciał bowiem udowodnić szatanowi, że Hiob będzie pobożny mimo cierpień, które na niego spadają. Z utworu wynika to, że nie warto próbować zrozumieć wyroki oraz zamierzenia Boga względem nas. Zatem kategoria sprawiedliwości nie odnosi się do Boga, ponieważ Jego decyzje nie mieszczą się w ludzkim poczuciu sprawiedliwości, a człowiek musi godzić się na to, co zaplanował dla niego Bóg. Człowiek powinien być przygotowany na przyjęcie cierpienia, nawet jeśli na nie nie zasłużył. Zatem wiara nie chroni nas od nieszczęść. Punktem do zrozumienia takiego postępowania jest teodycea, która zakłada, że Bóg jest źródłem dobra, ale dopuszcza także istnienie zła. Księga Hioba nie odpowiada jednak na wątpliwości i pytania o źródła i sens cierpienia ludzkiego. Charakterystyka Hioba Hiob był bogobojny, cnotliwy i uczciwy. Jest on wzorem człowieka wiernego, idealnego chrześcijanina. Akceptuje cierpienie, które zsyła na niego Bóg, mimo iż wie, że na nie nie zasłużył. Hiob uczy zatem ludzi doskonałości i bezwzględnej wiary we własne przekonania i wartości. Mimo tego, że traci majątek, dzieci i zdrowie, to wierzy, że jest to wola Boska, której musi się podporządkować. Dzięki swojej postawie zostaje przez Boga nagrodzony, zyskując majątek, odzyskując dzieci i ciesząc się długim życiem. Rozwiń więcej

Biblia jest jedną z najważniejszych, o ile nie najważniejszą księgą kultury europejskiej. Jest świętą księgą zawierającą wiedzę religijną, przykazania, najważniejsze prawdy wiary judeochrześcijańskiej, z drugiej zaś, nie mniej kulturowo ważnej, jest niezwykłą historią, wspaniałym literacko dziełem o dziejach człowieka i jego drodze do zbawienia.

Opowieść o Hiobie porusza kwestię niezawinionego cierpienia i pokazuje, że jest ono nieodłączną częścią ludzkiej egzystencji. Każdy może spodziewać się cierpienia i nikt nie jest wolny od kary. Dobro człowieka nie zawsze spotyka się z nagrodą. Hiob do dziś pozostaje wzorem „męża sprawiedliwego”. Autor jednak nie pragnie rozwiązać problemu zła i cierpienia, ale zaprezentować wobec niego określoną postawę. Jedyną odpowiedzią na cierpienie może być, tak jak dla Hioba, spotkanie z Bogiem żywym. Hiob zastanawia się nad swym losem, określa Boga jako zsyłającego udrękę na ludzi, zapowiada swoje odejście do Szeolu, podkreślając marność ludzkiej egzystencji. Pyta też Boga, dlaczego nie zgładzi jego grzechu. Jego wypowiedź bogata jest w środki stylistyczne – pytania retoryczne, porównania, wykrzyknienia. Jest niczym mędrzec i filozof poruszający problem ludzkiego losu na ziemi i ziemskiego przemijania: Człowiek zrodzony z niewiasty ma krótkie i bolesne życie, wyrasta i więdnie jak kwiat, przemija jak cień chwilowy; Hiob ma pewność, że jego życie jest w pełni zależne od Boga. Mimo że nie czuje się winny, pokutuje padając przed Stwórcą na twarz. Wie, że Najwyższym jest Bóg i tylko mu może zaufać. Jest symbolem niezłomnej postawy i godności człowieka w chwili próby. Godzi się na cierpienie, bo jest przekonany o boskiej potędze, nieomylności i mądrości. Nie można traktować cierpienia jako kary za grzechy. Zagadnienie niezawinionego cierpienia ma charakter uniwersalny, podobnie jak wymowa „Księgi Hioba”.strona: 1 2 Teofania to:a) pieśń dziękczynna skierowana do Bogab) złożenie Bogu ofiaryc) spotkanie człowieka z Bogiemd) wywyższenie BogaHiob został skazany na cierpienia na skutek:a) nadmiernej pychyb) nadmiernej pokoryc) grzechu ciężkiegod) zakładu Boga z SzatanemHiob jest między innymi symbolem:a) biblijnego męczennikab) niezłomnej postawy i godności człowieka w chwili próbyc) bezkrytycznej postawy wobec bólu i cierpieniad) ułomności ludzkich zsyłających na człowieka karę

Hiob poprzez swoje życie uczy nas czym jest prawdziwa miłość, która jest pomimo niepowodzeń, chorób, klęsk i śmierci. Człowiek potrafi często wymagać od innych a niekiedy właśnie w sposób szczególny od Boga twierdząc, ze coś mu się po prostu należy. Hiob swą życiowa postawą zaprzecza takiemu rozumowaniu.
Księga Hioba Składa się ona z części pisanych prozą oraz poematu. Nie odrzuca się historyczności głównego bohatera poematu - Hioba. Autor księgi żył prawdopodobnie po niewoli babilońskiej (ok. V w. przed narodzeniem Chrystusa). Na wstępie ukazana jest zamożność Hioba, która w mentalności żydowskiej była znakiem błogosławieństwa bożego oraz jego cnoty, tj. sprawiedliwości, bogobojności i wierności w pełnieniu obowiązków kultu. W oczach Boga, Hiob jest wiernym sługą. Jednak na zarzuty szatana ("Czy za darmo Hiob czci Boga?") Bóg pozwala na dotknięcie Hioba doświadczeniami mającymi na celu sprawdzenie jego wierności. Doświadczeniami tymi były: utrata majątku, śmierć jego dzieci, a w końcu ciężka choroba - trąd. W czasie cierpień Hiob na złorzeczenia swojej żony odpowiada: "Dobro przyjęliśmy z ręki Boga, czemu zła przyjąć nie możemy?". W dialogach bohatera z przyjaciółmi naświetlony jest problem cierpienia i sprawiedliwości bożej. Pomiędzy działaniem a nagrodą czy karą zesłaną na człowieka istnieje ścisła zależność, choćby się to nam wydawało trudne do zrozumienia. Każdy powinien się spodziewać kary, ponieważ nikt nie jest wolny od upadków. Hiob zwraca się do Boga, który zesłał na niego te nieszczęścia, aby On sam rozstrzygnął spór toczący się między nim a przyjaciółmi, pomiędzy faktami a jego własnym sumieniem. Tym samym uznaje ciągle jeszcze w Bogu swego przyjaciela i zbawcę. Z cudownych zrządzeń bożych przebija wielkość niepojęta dla umysłu ludzkiego. Przejawia się ona w tym, że Bóg troszczy się o wszystko na świecie. Bóg w nagrodę za wierność przywraca Hioba do dawnego stanu. Księga Hioba nie jest jedyną księgą poruszającą problem cierpienia. Można tu mówić o podobieństwie, a nawet o jej zależności literackiej od wielu wzorów znanych na Bliskim Wschodzie.
Odpowiedź: W Księdze Hioba Bóg i Szatan zakładają się o zachowanie Hioba w danej sytuacji. Poruszana jest tu kwestia spotkania się Piekła i Nieba oraz ziemi. Bóg - uosobienie dobra - wierzy w lojalność swojego slugi (Hioba). Natomiast Szatan - uosobienie zła - stara się przekonać, że Hiob jest tak naprawdę wierny swojemu majątkowi.
Słowo Jehowy jest żywe PATRIARCHA Hiob mieszka w ziemi Uc, na Półwyspie Arabskim. Izraelici przebywają w tym czasie w Egipcie. Chociaż Hiob nie należy do tego narodu, jest czcicielem Jehowy Boga. W Biblii czytamy o nim: „Nie ma na ziemi nikogo takiego jak on — mąż to nienaganny i prostolinijny, bojący się Boga i stroniący od zła” (Hioba 1:8). Okres, w którym żył Hiob, najwyraźniej wypada między śmiercią Józefa, syna Jakuba, a czasami Mojżesza. Pisarzem Księgi Hioba prawdopodobnie był Mojżesz. O przeżyciach tego patriarchy mógł on usłyszeć podczas czterdziestoletniego pobytu w krainie Midian, leżącej nieopodal ziemi Uc. Kiedy później u schyłku trwającej czterdzieści lat wędrówki po pustkowiu Izraelici znaleźli się w pobliżu Uc, do Mojżesza mogły dotrzeć wieści o ostatnich latach życia Hioba.* Księga relacjonująca jego dzieje jest napisana tak pięknym językiem, że uchodzi za arcydzieło literatury. Co ważniejsze, odpowiada na doniosłe pytania: Dlaczego dobrzy ludzie cierpią? Dlaczego Jehowa pozwala istnieć złu? Czy niedoskonały człowiek może zachować nieskazitelną lojalność wobec Boga? Jako część natchnionego Słowa Bożego, orędzie zawarte w tej księdze jest żywe i oddziałuje z mocą również w naszych czasach (Hebrajczyków 4:12). „NIECH PRZEPADNIE DZIEŃ, W KTÓRYM SIĘ NARODZIŁEM” (Hioba 1:1 do 3:26) Pewnego dnia Szatan otwarcie kwestionuje nieskazitelność Hioba. Jehowa podejmuje wyzwanie i pozwala Szatanowi sprowadzić na Hioba liczne nieszczęścia. Mimo to Hiob nie ‛przeklina Boga’ (Hioba 2:9). Przybywają jego trzej towarzysze, aby mu współczuć i go pocieszyć (Hioba 2:11). Siedzą z nim, ale nie odzywają się ani słowem, aż Hiob sam przerywa milczenie, mówiąc: „Niech przepadnie dzień, w którym się narodziłem” (Hioba 3:3). Chciałby być „jak dzieci, które nie widziały światła”, gdyż urodziły się martwe (Hioba 3:11, 16). Odpowiedzi na pytania biblijne: 1:4 — Czy dzieci Hioba obchodziły urodziny? Nie. W języku hebrajskim istnieją dwa różne odpowiedniki słów „dzień” i „urodziny” (Rodzaju 40:20). Użyty w Księdze Hioba 1:4 wyraz „dzień” oznacza czas między wschodem a zachodem słońca. Siedmiu synów Hioba najwyraźniej raz do roku organizowało tygodniowe spotkanie rodzinne. Przyjęcia odbywały się po kolei w ich domach — każdy syn był gospodarzem ‛w swoim dniu’. 1:6; 2:1 — Kto mógł stanąć przed Jehową? Niewątpliwie był tam Jego jednorodzony Syn, nazywany „Słowem”; zjawili się też wierni aniołowie oraz nieposłuszni anielscy ‛synowie Boży’, w tym Szatan Diabeł (Jana 1:1, 18). Szatan i demony zostali wyrzuceni z nieba dopiero po ustanowieniu Królestwa Bożego w roku 1914 (Objawienie 12:1-12). Na zgromadzeniu opisanym w Księdze Hioba wszystkie stworzenia duchowe, którym pozwolono stanąć przed obliczem Jehowy, mogły poznać zarzuty podniesione przez Szatana oraz związane z nimi kwestie. 1:7; 2:2 — Czy Jehowa bezpośrednio rozmawiał z Szatanem? Biblia nie informuje szczegółowo, jak Jehowa porozumiewa się ze stworzeniami duchowymi. Prorok Michajasz ujrzał w wizji, jak pewien anioł rozmawiał bezpośrednio z Bogiem (1 Królów 22:14, 19-23). Wydaje się zatem, że Jehowa rozmawiał z Szatanem bez pośrednika. 1:21 — W jaki sposób Hiob miałby wrócić do ‛łona swojej matki’? Ponieważ Jehowa Bóg utworzył człowieka „z prochu ziemi”, słowo „matka” może się tu odnosić właśnie do ziemi (Rodzaju 2:7). 2:9 — Dlaczego żona radziła Hiobowi, żeby przeklął Boga i umarł? Ona również poniosła dotkliwe straty. Obserwowanie, jak męża trawi odrażająca choroba, musiało sprawiać jej wielką udrękę. Wcześniej śmierć zabrała jej ukochane dzieci. Być może z powodu rozpaczy straciła z oczu rzecz najważniejszą — więź z Bogiem. Czego się możemy nauczyć: 1:8-11; 2:3-5. Jak widać na przykładzie Hioba, zachowywanie nieskazitelności obejmuje nie tylko czyny i mowę, ale również właściwe pobudki. 1:21, 22. Okazując lojalność wobec Jehowy zarówno w sprzyjających, jak i niesprzyjających okolicznościach, dajemy dowód, że Szatan jest kłamcą (Przysłów 27:11). 2:9, 10. Podobnie jak Hiob, powinniśmy przejawiać silną wiarę, nawet jeśli członkowie rodziny nie podzielają naszych przekonań religijnych lub jeśli próbują nas skłonić do wyrzeczenia się wiary. 2:13. Towarzysze Hioba nie potrafili przekazać żadnych słów pociechy o Bogu i Jego obietnicach, gdyż nie patrzyli na sprawy z Bożego punktu widzenia. „NIE WYRZEKNĘ SIĘ SWEJ NIESKAZITELNOŚCI!” (Hioba 4:1 do 31:40) Z wypowiedzi trzech towarzyszy Hioba wynika, że skoro spotkała go tak surowa kara Boża, to musiał dopuścić się jakiejś niegodziwości. Pierwszy zabiera głos Elifaz. Po nim Bildad wypowiada jeszcze boleśniejsze uwagi. A Cofar kieruje pod adresem Hioba najzjadliwsze słowa. Hiob nie zgadza się z ich fałszywym rozumowaniem. Nie pojmuje, dlaczego Bóg dopuścił do tak strasznych cierpień, i zaczyna się nadmiernie usprawiedliwiać. Bardzo jednak kocha Boga, toteż woła: „Póki nie skonam, nie wyrzeknę się swej nieskazitelności!” (Hioba 27:5). Odpowiedzi na pytania biblijne: 7:1; 14:14 — Co oznacza wyrażenie „praca przymusowa”? Hiob był w takiej udręce, że myślał o życiu jako o ciężkiej, żmudnej, przymusowej pracy. W Księdze Hioba 10:17 mówi on o „utrapieniu za utrapieniem”, co można też przetłumaczyć na „jedną pracę przymusową za drugą”. A ponieważ umarli nie mają żadnego wpływu na to, jak długo będą zmuszeni czekać w Szeolu na zmartwychwstanie, również ten czas można przyrównać do „pracy przymusowej”. 7:9, 10; 10:21; 16:22 — Czy z tych wypowiedzi nie wynika, że Hiob nie wierzył w zmartwychwstanie? Hiob mówił tu o swej najbliższej przyszłości. Co miał na myśli? Być może chciał przez to powiedzieć, że gdy umrze, nie zobaczy się już z nim żaden ze współczesnych mu ludzi. Mogło mu też chodzić o to, że nikt nie potrafi się samodzielnie wyrwać z Szeolu. O tym, że wierzył w przyszłe zmartwychwstanie, wyraźnie świadczą jego słowa zanotowane w Księdze Hioba 14:13-15. 10:10 — W jakim sensie Jehowa ‛wylał Hioba jak mleko i sprawił, że stężał on jak ser’? Tymi słowami Hiob poetycko opisuje, jak został ukształtowany w łonie matki. 19:20 — Co miał na myśli Hiob, mówiąc: „Uchodzę zaledwie o skórę mych zębów”? Zapewne Hiob mówił po prostu, że omal nie umarł — uszedł śmierci o włos, ‛o skórę zębów’, której tak naprawdę nie ma. Czego się możemy nauczyć: 4:7, 8; 8:5, 6; 11:13-15. Nigdy nie powinniśmy pochopnie zakładać, że osoba, którą spotkało nieszczęście, zbiera to, co posiała, i że straciła uznanie w oczach Bożych. 4:18, 19; 22:2, 3. Rady powinniśmy opierać przede wszystkim na Słowie Bożym, a nie na osobistych poglądach (2 Tymoteusza 3:16). 10:1. Gorycz tak dalece zaślepiła Hioba, że nie potrafił dostrzec innych możliwych przyczyn własnego cierpienia. Nie popadajmy w rozgoryczenie pod wpływem przykrych przeżyć, zwłaszcza że dobrze rozumiemy wchodzące w grę kwestie. 14:7, 13-15; 19:25; 33:24. Nadzieja zmartwychwstania pomoże nam przetrwać każdą próbę, którą sprowadzi na nas Szatan. 16:5; 19:2. Swymi wypowiedziami powinniśmy drugich pokrzepiać i wzmacniać, a nie irytować (Przysłów 18:21). 22:5-7. Rady udzielane na podstawie nieuzasadnionych oskarżeń są bezwartościowe i mogą wyrządzić krzywdę. 27:2; 30:20, 21. Zachowywanie nieskazitelności nie wymaga, żebyśmy byli doskonali. Hiob niesłusznie krytykował Boga. 27:5. Tylko Hiob mógł zadecydować, czy pozostanie nieskazitelny — było to uzależnione od jego miłości do Boga. Powinniśmy zatem pielęgnować głęboką miłość do Jehowy. 28:1-28. Człowiek wie, gdzie szukać skarbów ziemi. Pomysłowość wiedzie go nieraz podziemnymi ścieżkami, których nie dostrzeże nawet dalekowzroczny ptak drapieżny. Jednak źródłem prawdziwej mądrości jest zdrowa bojaźń przed Jehową. 29:12-15. Ludziom będącym w potrzebie powinniśmy chętnie okazywać lojalną życzliwość. 31:1, 9-28. Hiob stanowi dla nas dobry przykład, ponieważ wystrzegał się flirtowania, cudzołóstwa, niesprawiedliwego i niemiłosiernego traktowania innych, materializmu oraz bałwochwalstwa. „KAJAM SIĘ W PROCHU I POPIELE” (Hioba 32:1 do 42:17) Dyskusji cierpliwie przysłuchuje się młodszy mężczyzna imieniem Elihu. Teraz on zabiera głos, by skorygować Hioba i trzech dręczących go towarzyszy. Gdy kończy przemawiać, z wichru odzywa się Jehowa. Wszechmocny nie wyjaśnia, dlaczego Hiob cierpi, ale za pomocą pytań uświadamia mu swą zdumiewającą moc i wielką mądrość. Hiob przyznaje, że wcześniej mówił nieroztropnie: „Odwołuję, co powiedziałem, i kajam się w prochu i popiele” (Hioba 42:6). Po zakończeniu próby zostaje nagrodzony za swą nieskazitelność. Odpowiedzi na pytania biblijne: 32:1-3 — Kiedy przybył Elihu? Elihu śledził przebieg całej rozmowy, zapewne więc usiadł w zasięgu głosu, zanim jeszcze Hiob przemówił po siedmiodniowym milczeniu swych towarzyszy (Hioba 3:1, 2). 34:7 — W jakim sensie Hiob ‛pił kpinę jak wodę’? Udręczony Hiob był skłonny odnosić zjadliwe wypowiedzi swych rzekomych przyjaciół tylko do siebie, choć tak naprawdę były one wymierzone w Boga (Hioba 42:7). W rezultacie chłonął kpiny tak, jak ktoś spragniony pije wodę. Czego się możemy nauczyć: 32:8, 9. Mądrości nie nabywa się automatycznie, z wiekiem. Aby ją posiąść, trzeba starać się zrozumieć Słowo Jehowy i poddawać się kierownictwu Jego ducha. 34:36. Nasza nieskazitelność zostaje potwierdzona wtedy, gdy w jakiś sposób zostajemy ‛wypróbowani do końca’. 35:2. Elihu uważnie słuchał i przed zabraniem głosu ustalił, na czym polega rzeczywisty problem (Hioba 10:7; 16:7; 34:5). Zanim chrześcijańscy starsi zaczną udzielać rad, najpierw powinni uważnie słuchać, by zaznajomić się z faktami i dobrze zrozumieć daną kwestię (Przysłów 18:13). 37:14; 38:1 do 39:30. Rozmyślanie o cudownych dziełach Jehowy — przejawach Jego mocy i mądrości — uczy nas pokory i pomaga dostrzec, że wykazanie słuszności Jego zwierzchnictwa jest o wiele ważniejsze niż nasze własne sprawy (Mateusza 6:9, 10). 40:1-4. Gdybyśmy kiedykolwiek byli skłonni uskarżać się na Wszechmocnego, powinniśmy ‛położyć swą rękę na ustach’. 40:15 do 41:34. Jakże wielka jest moc Behemota (hipopotama) i Lewiatana (krokodyla)! Jeśli pragniemy wytrwać w służbie Bożej, my również potrzebujemy siły pochodzącej od Stwórcy tych potężnych zwierząt. On chętnie jej nam udzieli (Filipian 4:13). 42:1-6. Słuchanie wypowiedzi Jehowy i przypomnień dotyczących przejawów Jego mocy pomogło Hiobowi ‛ujrzeć Boga’, czyli dostrzec prawdę o Nim (Hioba 19:26). Dzięki temu zmienił sposób myślenia. Kiedy więc jesteśmy korygowani na podstawie Pisma Świętego, powinniśmy chętnie uznać swój błąd i wprowadzić niezbędne zmiany. Naśladuj „wytrwałość Hioba” Księga Hioba wyraźnie ukazuje, że to nie Bóg, lecz Szatan jest odpowiedzialny za cierpienia ludzi. Okoliczność, iż Bóg dopuszcza istnienie zła, pozwala każdemu z nas osobiście zająć stanowisko w kwestiach spornych co do zwierzchnictwa Jehowy i naszej nieskazitelności. Podobnie jak Hiob, wszyscy miłujący Jehowę zostaną poddani próbom. Biblijna relacja o Hiobie daje nam mocne podstawy do nadziei, że wyjdziemy z nich zwycięsko. Ponadto przypomina nam, że nasze problemy nie będą wieczne. „Słyszeliście o wytrwałości Hioba i widzieliście, jaki wynik sprawił Jehowa” — czytamy w Liście Jakuba 5:11. Jehowa nagrodził Hioba za dochowanie Mu niezłomnej lojalności (Hioba 42:10-17). Jakże cudowna nadzieja nam przyświeca — życie wieczne w raju na ziemi! Bądźmy zatem tak jak Hiob zdecydowani strzec swej nieskazitelności (Hebrajczyków 11:6). [Przypis] Treść Księgi Hioba obejmuje okres przeszło 140 lat, między rokiem 1657 a 1473 [Ilustracje na stronie 16] Czego możemy się nauczyć z wytrwałości Hioba?
Księga. Rozdział. Werset. Przejdź. Nie bój się! - Werset na dziś. Wersety o pokoju na 365 dni w roku! A on odpowiedział: Nie bój się, bo więcej jest tych, którzy są z nami, niż tych, którzy są z nimi. II Król 6:16.
Problem cierpienia i śmierci. Najpełniej dotyka tych zagadnień Hioba. Opowieść o sprawiedliwym mężu z ziemi Us ma wszelkie znamiona literackiej fikcji. Narastała przez wieki, zawierając objaśnienie sensu ludzkiego cierpienia i ucząc cierpliwego ego poszukiwania Boga. wierny Hiob został wystawiony na próbę. Bogactwo, dzieci i zdrowie – znamiona łaski Boga – zostały mu to odebrane, choć Hiob w niczym_ Bogu nie uchybił. Dla ludzi patrzących na jego nieszczęścia było to dowodem jakiegoś skrywanego przed światem grzechu. Szczególnie dawał do myślenia trąd – wówczas uchodził za chorobę grzeszników, był więc poczytywany za widomy znak kary. Dramat Hioba był tym większy, że nie znano wówczas pojęcia życia pozagrobowego, w którym mogłaby dopełnić się sprawiedliwość. Czując się niezrozumianym, podejrzanym oskarżonym przez przyjaciół, repre­zentantów zimnej i logicznej teologii, Hiob zwraca się do milczącego Boga wyraża wobec Niego nadzieję na sprawiedliwość. Składając swój akt ary i nadziei Hiob dochodzi do zro­zumienia swoich ograniczeń, do po­kory, uczy się modlitwy i poznaje Bo­ga jako trudnego, zaskakującego, wielkiego i tajemniczego, którego nie sposób pojąć rozumem. Cierpienie natomiast okazuje się cechą ludzkiej egzystencji, nie zaś karą za grzech. Miarą ludzkiej godności jest sposób przeżywania cierpienia: należy pozo­stać wiernym sobie i Bogu, zachować spokój i ufać, że działanie czasu od­kryje sens wydarzeń. Księga Hioba należąca do zbioru ksiąg dydaktycznych prezentuje nam odpowiedz na to pytanie poprzez ukazanie losów Hioba. Centralnym zagadnieniem tego dzieła jest problem niezawinionego cierpienia, jego sens wobec milczenia i bezczynności Boga. Podważona zostaje prosta zasada: sprawiedliwość zawsze będzie nagrodzona, a niegodziwość Nie miał odwagi zwrócić się do Boga, ponieważ nie wiedział, co miałby Mu powiedzieć. Wtedy odezwał się Sofar z Naamy, mówiąc, że jeśli jest bez winy, będzie miał odwagę przemówić do Stwórcy, a ten go wysłucha i nie odwróci się od niego. Hiob odrzekł, że naraziłby się na drwiny bliźnich, prosząc o to, aby Bóg odezwał się do niego. Miał świadomość, że Bóg jest wszechmocny i może kierować losem człowieka wedle swej woli. Nie chciał słuchać rad przyjaciół, ponieważ ufał Wszechmogącemu i był pewien swej niewinności. Chciał umrzeć i poprosił Boga, aby sprawił, by przestał się Go bać, by ujawnił jego grzechy. Elifaz z Temanu zarzucił mu bluźnierstwo, mówiąc, że swymi słowami podważa pobożność i osłabia modlitwę do Boga. Hiob odrzekł, że przyjaciele dręczą go. Nadal nie wiedział, w czym zawinił przeciw Bogu, ponieważ nie zmazał swych rąk występkiem, a jego modlitwa była czysta. Pomimo tego stał się wyrzutkiem dla ludzi, kimś obcym dla domowników i służby, ponieważ wzbudza we wszystkich odrazę. Nawet przyjaciele znieważają go i gnębią swoimi słowami. Zaczął prosić, aby zlitowali się nad nim. Wiedział jednak, że po śmierci stanie przed obliczem Stwórcy i wtedy zostanie przed niego osądzony. Jego słowa wzbudziły niepokój Sofara z Naamy. Przypomniał, że odkąd człowiek jest na ziemi, radość występnych jest krótka, a szczęście niewiernego trwa chwilę, gdyż zawsze dosięga go Boża sprawiedliwość. Hiob wysłuchał go i spytał, dlaczego więc grzesznicy żyją w dobrobycie, ciesząc się dostatkiem, potomstwem i wnukami, choć oddalili się od Stwórcy. Stwierdził, że Bóg chowa cierpienia dla swoich synów. Elifaz poradził, aby pojednał się z Bogiem, a odzyska wszelkie dobra i wyzdrowieje. Hiob odpowiedział, że jego skarga do Boga jest gorzka, ponieważ Stwórca zadał mu ból. Był przekonany, że z każdej próby udowodnienia mu grzechu, wyjdzie czysty. Nie potrafił jednak pojąć ogromu mocy Boga i jego wyroków wobec ludzi. Nie chciał spierać się z przyjaciółmi, lecz z uporem powtarzał, że nie popełnił żadnego grzechu. Wspominał dni, kiedy Stwórca okazywał mu miłosierdzie i osłaniał go przed wszelkimi nieszczęściami, a on sam cieszył się szacunkiem ludzi, którym chętnie pomagał. Teraz stał się przedmiotem żartów i tematem wesołych pieśni, a ludzie omijają go i brzydzą się nim. Bóg stał się dla niego okrutny i nie słucha jego błagania, choć ufał mu i nigdy nie wyparł się swojej wiary. Jego przyjaciele w milczeniu wysłuchali go, ponieważ w ich oczach był on zawsze mężem sprawiedliwym. strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Bóg, po rozmowie z szatanem, wystawił Hioba na próbę wiary. Chciał udowodnić szatanowi, że jego wiara jest niezłomna. Hiob utracił całą swoją rodzinę i dobytek. Cierpienie przyjął z godnością. Jego wiara okazała się być niezłomna. Za swoją pokorę, wobec Boga, Hiob odzyskał wszystko co stracił. Hiob jest bogatym i szczęśliwym człowiekiem. Mieszka w krainie Uz. Posiada dużą rodzinę i wielki majątek. Hiob jest wierny Bogu, nie posiada na swym sumieniu żadnych grzechów. Któregoś razu szatan staje przed Bogiem. Bóg pokazuje mu Hioba i opowiada o tym, jak jest dumny ze swego sługi. Szatan mówi, że Hiob jest wierny Bogu, ponieważ Ten obdarzył go szczęściem. Mówi, że jeżeli Hiob stracił to, co ma, na pewno przekląłby Stworzyciela. Bóg zakłada się z szatanem i pozwala wypróbować wiarę Hioba, zastrzegając, by szatan nie odebrał mu życia. W ciągu jednego dnia do Hioba docierają cztery wiadomości. Są to wieści straszne – zawiadomienie o utracie majątku, śmierci sług i, co najgorsze, śmierć dziesięciu dzieci Hioba. Zrozpaczony człowiek rozdziera swe szaty i goli głowę, wciąż jednak chwali Stworzyciela. Szatan zsyła na niego trąd. Żona Hioba wyrzuca mu jego wiarę w Boga, uważa że powinien Go przekląć, jednak Hiob nie poddaje się. Uważa, że skoro akceptował szczęście, jakie zesłał mu Bóg, powinien też zaakceptować nieszczęście, jakie otrzymuje. Do nieszczęśnika przybywa trójka przyjaciół - Elifaz, Bildad i Zofar. Przez siedem dni towarzyszą Hiobowi w milczeniu, wyrażając w ten sposób swój szacunek dla jego cierpień. Siódmego dnia Hiob odzywa się i przeklina dzień, w którym się narodził. Porównuje życie i śmierć do światła i ciemności: jego narodziny były spowite w ciemność, ponieważ życie - światło - jedynie potęgują cierpienie. Elifaz odpowiada na to, że Hiob, chociaż pocieszał innych ludzi w ich cierpieniu, tak naprawdę nie mógł zrozumieć tego, co ich dotyka. Mówi, że cierpienie Hioba musi wynikać z jakiegoś grzechu, którego się dopuścił, i nakazuje mu czynić pokutę przed Bogiem. Zofar i Bildad zgadzają się z jego zdaniem. Zofar mówi jeszcze, że grzech, jakiego dopuścił się UQ1SrH.